چنان گداخت مرا فکر آن دهان و میان
که می توان بزبان چون خبر گرفت مرا.
صائب ( از بهار عجم ).
|| کنایه از سخنان ناسزا گفتن و نیز رسوا کردن. ( بهار عجم ) ( آنندراج ). || نواختن. ( یادداشت دهخدا ) : آن لطف کو که تا ز برش زود نگذرم
از گرمی سخن بزبانم گرفته بود.
شانی تکلو ( از بهار عجم ).
من چون هدف نمی روم از جای خویشتن مژگان او عبث بزبانم گرفته است.
صائب ( از بهار عجم ).
دیگر بطعن عشق بتانم گرفته اندطوطی نیم ، چرا بزبانم گرفته اند؟
محمدسعید اشرف ( از بهار عجم ).
نرمی ز هرکه دیده گرفتار گشته ام حرفم که مردمان بزبانم گرفته اند.
محسن تأثیر ( از بهار عجم ).
عیشم بزبان گرفته گوئی کز خاطر غم شدم فراموش.
طالب آملی ( از بهار عجم ).