برینگیا

اصطلاح برینگیا توسط گیاه شناس سوئدی اریک هولتن در سال ۱۹۳۷ ابداع شد. او این منطقه را که شامل یک پل زمینی است که اکنون زیر تنگهٔ برینگ مدفون است به عنوان پناهگاهی برای گیاهان و بوته های توندرا پیشنهاد کرد. گرده ها، حشرات و دیگر بقایای گیاهی بدست آمده از رسوبات زیر دریایی برینگ نیز این تصویر را تأیید می کنند.
در درازای عصر یخبندان، برینگیا مانند بیشتر سیبری و شمال و شمال شرقی چین بود و یک یخچال طبیعی به شمار نمی رفت چرا که در این منطقه بارش برف بسیار سبک بود. این منطقه یک مرتع استپی بود که به مانند یک پل با صدها کیلومتر پهنا قاره های آسیا و آمریکای شمالی را به هم پیوند داده بود.
بخش های بیرونی تر برینگیا که اکنون بخشی از آلاسکا و شرق روسیه را تشکیل می دهند به احتمال زیاد استپ های علفی خشک تری بوده اند که ماموت های پشم آلود و ببرهای چاقودندان و دیگر حیوانات شکارچی در آن زندگی می کردند. این منطقه دو منبع اساسی دارد که دیگر مناطق قطبی فاقد آن هستند: «گیاهان چوبی برای ایجاد آتش» و «حیواناتی برای شکار».
میان ۲۸ تا ۱۸ هزار سال پیش یخچال های طبیعی بخش عمدهٔ آمریکا و آسیای شمالی را پوشانده بود و جلوی مهاجرت انسان ها به آمریکای شمالی را می گرفت. اعتقاد بر این است که در زمانی پس از ۱۶٬۵۰۰ سال پیش، پیش از شکل گرفتن قارهٔ آمریکا در اواخر آخرین بیشینهٔ یخچالی که یخچال های طبیعی راهی را که پیش تر در جنوب ذوب شده را مسدود کردند، جمعیتی بیش از چند هزار نفر در درازای نقطهٔ اوج آخرین یخبندان از شرق سیبری به برینگیا وارد شدند. اما در حدود ۱۱٬۰۰۰ سال پیش این پل با دریا پوشیده شده بود.