بَریمور، خانوادۀ (Barrymore)
بَریمور، خانواده
خانواده ای از بازیگران آنگلو ـ امریکایی. موریس بریمور (۱۸۴۷ـ۱۹۰۵) با نام اصلی هربرت بلایت. نخستین بازیگر این خانواده، در شهر آگرای هند به دنیا آمد. از دانشگاه کیمبریج در رشتۀ حقوق فارغ التحصیل شد، ولی بعد حقوق را برای کار صحنه رها کرد. پس از هنرنمایی در ولایت های مختلف انگلستان به امریکا رفت (۱۸۷۵) و به گروه نمایشی اوگوستین دالی پیوست، و نخستین بار در ملودرام دالی، زیر چراغ گاز، نقش آفرینی کرد. چون بازیگر خوش قیافه ای بود، در کنار بسیاری از بازیگران زن مشهور آن دوران در نقش اصلی ظاهر شد.جورجیانا درو بریمور (۱۸۵۶ـ۱۸۹۳). همسر موریس بریمور، زادۀ فیلادلفیا. فعالیت حرفه ای خود را در گروه نمایشی والدینش، جان و لوئیزا لِین درو، آغاز کرد. سپس در نیویورک در گروه نمایشی دیلی به هنرنمایی پرداخت، و پس از ازدواج با موریس بریمور در کنار او به بازی در گروه نمایشی مادام موجِسکا پرداخت. جورجیانا درو بریمورکه از بزرگ ترین کمدین های روزگار خود به شمار می رفت، تحت سرپرستی فرومَن هاکار می کرد و همراه با لارنس بارت و ادوین بوت به نقش آفرینی پرداخت.
لاینل بریمور (۱۸۷۸ـ۱۹۵۴). پسر بزرگ خانوادۀ بریمور، زادۀ فیلادلفیا. ابتدا در گروه نمایشی مادربزرگش، لوئیزا لِین درو، و جان درو، دایی اش، نقش هایی فرعی را برعهده می گرفت. این بازیگر تیپ های بسیار محبوب، ماندگارترین نقش های خود را در فیلم هایی همچون شام ساعت هشت (۱۹۳۳)،این را نمی توانی با خودت ببری (۱۹۳۸)، و پانزده فیلم دکتر کیل دِیر بازی کرد. در ۱۹۳۱ برای بازی در فیلم روح آزاد جایزۀ اُسکار گرفت. ایفای نقش شخصیت اسکروج در اجرای رادیویی سرود کریسمس اثر دیکنز، از ۱۹۳۶ طیف گسترده ای از شنوندگان را جذب کرد. در سالمندی با وجود فلج بودن و وابستگی به صندلی چرخ دار، به ایفای نقش های مختلف در رادیو پرداخت. او که به هنر و موسیقی بیش از تئاتر عشق می ورزید، بیش از صد قطعۀ موسیقی منتشرنشده ساخت و عضو انجمن قلم به دستان امریکا بود. لاینل بریمور رمانی هم به نام آقای کانتون واین: یک حکایت اخلاقی (۱۹۵۳) نوشت.
اِتِل بریمور (۱۸۷۹ـ۱۹۵۹). خواهر لاینل، زادۀ فیلادلفیا. فعالیت حرفه ای خود را زیر نظر خانواده اش آغاز کرد. اتل بریمورپس از نامزدی با هنری اروینگ در لندن، به نیویورک بازگشت و تحت سرپرستی فرومَن ها در نمایش ناخدا جینکز اهل هورس مارینز(۱۹۰۱) اثر کلاید فیچ بازی کرد و موفقیتی زود هنگام به دست آورد. با این که در ابتدا آرزو داشت تکنواز پیانو شود، در تئاتر ماندگار شد و به مثابۀ بازیگری متین و خونگرم شهرتی به دست آورد. او محبوب ترین نقش خود را در ذرت سبز است (۱۹۴۰ـ۱۹۴۲) ایفا کرد. کارش در عالم سینما محدود بود، هرچند در ۱۹۴۴ جایزۀ اسکار نقش دوم زن را برای فیلم تنها قلب بی کس (فقط دل تنگ) به دست آورد. در ۱۹۲۸ تماشاخانه ای به نام او در نیویورک گشایش یافت.
جان بَریمور (۱۸۸۲ـ۱۹۴۲). برادر کوچک تر لاینل و اِتِل، زادۀ فیلادلفیا. پیش از رو آوردن به صحنه، در نقاشی و کاریکاتور دستی آزمود. پس از آغاز فعالیت حرفه ای در ۱۹۰۳ به سبب چهرۀ جذاب و رفتار سرزنده و بی پروای خود به بت میلیون ها تماشاگر فیلم و نمایش تبدیل شد. بازی او در نقش هملت در ۱۹۲۲ مردم را مبهوت کرد. پس از ۱۹۱۲ بیشتر کار او به سینما و رادیو اختصاص یافت؛ آخرین حضور وی بر روی صحنه در ۱۹۳۹ و در نمایش فرزندان عزیز من بود، مضحکه ای دردناک دربارۀ زندگی خصوصی پرفرازونشیب خودش. چهار بار ازدواج کرد؛ شخصیت وسوسه انگیز او به دو تا از فرزندانش، دایانا و جان جونیور (جان درو بَریمور)، منتقل شد، که آن ها نیز کار بازیگری را دنبال کردند. دایانا در ۳۸سالگی، اندکی پس از انتشار زندگی نامۀ خودنوشتش به نام خیلی زیاد خیلی زود (۱۹۵۸)، درگذشت. لاینل و جان بَریمور در کنار هم نمایش های پیتر ایبتسونو ژِست را بازی کردند. سه فرزند خانوادۀ بریمور، لاینل و اِتل و جان، فقط یک بار در فیلم راسپوتین و امپراتریس (۱۹۳۲) باهم ظاهر شدند. نمایش خانوادۀ سلطنتی (۱۹۳۴) اثر اِدنا فِربِر و جورج اس کافمن تا حدی برمبنای سرگذشت خانوادۀ بریمور نوشته شده است.
درو بریمور (۱۹۷۵ـ ). دختر جان بریمور پسر، بازیگر مشهور سینما و تئاتر امریکا. لاینل و اتل بریمور عمو و عمه بزرگش بودند. نخستین نقشش را در یازده ماهگی ایفا کرد. در هفت سالگی در فیلم محبوب ای تی، موجود فرازمینی ایفای نقش کرد. ازجمله فیلم های اوست: اختلافات حل نشدنی (۱۹۸۴)، بتمن برای همیشه (۱۹۹۵)، فرشتگان چارلی (۲۰۰۰).
بَریمور، خانواده
خانواده ای از بازیگران آنگلو ـ امریکایی. موریس بریمور (۱۸۴۷ـ۱۹۰۵) با نام اصلی هربرت بلایت. نخستین بازیگر این خانواده، در شهر آگرای هند به دنیا آمد. از دانشگاه کیمبریج در رشتۀ حقوق فارغ التحصیل شد، ولی بعد حقوق را برای کار صحنه رها کرد. پس از هنرنمایی در ولایت های مختلف انگلستان به امریکا رفت (۱۸۷۵) و به گروه نمایشی اوگوستین دالی پیوست، و نخستین بار در ملودرام دالی، زیر چراغ گاز، نقش آفرینی کرد. چون بازیگر خوش قیافه ای بود، در کنار بسیاری از بازیگران زن مشهور آن دوران در نقش اصلی ظاهر شد.جورجیانا درو بریمور (۱۸۵۶ـ۱۸۹۳). همسر موریس بریمور، زادۀ فیلادلفیا. فعالیت حرفه ای خود را در گروه نمایشی والدینش، جان و لوئیزا لِین درو، آغاز کرد. سپس در نیویورک در گروه نمایشی دیلی به هنرنمایی پرداخت، و پس از ازدواج با موریس بریمور در کنار او به بازی در گروه نمایشی مادام موجِسکا پرداخت. جورجیانا درو بریمورکه از بزرگ ترین کمدین های روزگار خود به شمار می رفت، تحت سرپرستی فرومَن هاکار می کرد و همراه با لارنس بارت و ادوین بوت به نقش آفرینی پرداخت.
لاینل بریمور (۱۸۷۸ـ۱۹۵۴). پسر بزرگ خانوادۀ بریمور، زادۀ فیلادلفیا. ابتدا در گروه نمایشی مادربزرگش، لوئیزا لِین درو، و جان درو، دایی اش، نقش هایی فرعی را برعهده می گرفت. این بازیگر تیپ های بسیار محبوب، ماندگارترین نقش های خود را در فیلم هایی همچون شام ساعت هشت (۱۹۳۳)،این را نمی توانی با خودت ببری (۱۹۳۸)، و پانزده فیلم دکتر کیل دِیر بازی کرد. در ۱۹۳۱ برای بازی در فیلم روح آزاد جایزۀ اُسکار گرفت. ایفای نقش شخصیت اسکروج در اجرای رادیویی سرود کریسمس اثر دیکنز، از ۱۹۳۶ طیف گسترده ای از شنوندگان را جذب کرد. در سالمندی با وجود فلج بودن و وابستگی به صندلی چرخ دار، به ایفای نقش های مختلف در رادیو پرداخت. او که به هنر و موسیقی بیش از تئاتر عشق می ورزید، بیش از صد قطعۀ موسیقی منتشرنشده ساخت و عضو انجمن قلم به دستان امریکا بود. لاینل بریمور رمانی هم به نام آقای کانتون واین: یک حکایت اخلاقی (۱۹۵۳) نوشت.
اِتِل بریمور (۱۸۷۹ـ۱۹۵۹). خواهر لاینل، زادۀ فیلادلفیا. فعالیت حرفه ای خود را زیر نظر خانواده اش آغاز کرد. اتل بریمورپس از نامزدی با هنری اروینگ در لندن، به نیویورک بازگشت و تحت سرپرستی فرومَن ها در نمایش ناخدا جینکز اهل هورس مارینز(۱۹۰۱) اثر کلاید فیچ بازی کرد و موفقیتی زود هنگام به دست آورد. با این که در ابتدا آرزو داشت تکنواز پیانو شود، در تئاتر ماندگار شد و به مثابۀ بازیگری متین و خونگرم شهرتی به دست آورد. او محبوب ترین نقش خود را در ذرت سبز است (۱۹۴۰ـ۱۹۴۲) ایفا کرد. کارش در عالم سینما محدود بود، هرچند در ۱۹۴۴ جایزۀ اسکار نقش دوم زن را برای فیلم تنها قلب بی کس (فقط دل تنگ) به دست آورد. در ۱۹۲۸ تماشاخانه ای به نام او در نیویورک گشایش یافت.
جان بَریمور (۱۸۸۲ـ۱۹۴۲). برادر کوچک تر لاینل و اِتِل، زادۀ فیلادلفیا. پیش از رو آوردن به صحنه، در نقاشی و کاریکاتور دستی آزمود. پس از آغاز فعالیت حرفه ای در ۱۹۰۳ به سبب چهرۀ جذاب و رفتار سرزنده و بی پروای خود به بت میلیون ها تماشاگر فیلم و نمایش تبدیل شد. بازی او در نقش هملت در ۱۹۲۲ مردم را مبهوت کرد. پس از ۱۹۱۲ بیشتر کار او به سینما و رادیو اختصاص یافت؛ آخرین حضور وی بر روی صحنه در ۱۹۳۹ و در نمایش فرزندان عزیز من بود، مضحکه ای دردناک دربارۀ زندگی خصوصی پرفرازونشیب خودش. چهار بار ازدواج کرد؛ شخصیت وسوسه انگیز او به دو تا از فرزندانش، دایانا و جان جونیور (جان درو بَریمور)، منتقل شد، که آن ها نیز کار بازیگری را دنبال کردند. دایانا در ۳۸سالگی، اندکی پس از انتشار زندگی نامۀ خودنوشتش به نام خیلی زیاد خیلی زود (۱۹۵۸)، درگذشت. لاینل و جان بَریمور در کنار هم نمایش های پیتر ایبتسونو ژِست را بازی کردند. سه فرزند خانوادۀ بریمور، لاینل و اِتل و جان، فقط یک بار در فیلم راسپوتین و امپراتریس (۱۹۳۲) باهم ظاهر شدند. نمایش خانوادۀ سلطنتی (۱۹۳۴) اثر اِدنا فِربِر و جورج اس کافمن تا حدی برمبنای سرگذشت خانوادۀ بریمور نوشته شده است.
درو بریمور (۱۹۷۵ـ ). دختر جان بریمور پسر، بازیگر مشهور سینما و تئاتر امریکا. لاینل و اتل بریمور عمو و عمه بزرگش بودند. نخستین نقشش را در یازده ماهگی ایفا کرد. در هفت سالگی در فیلم محبوب ای تی، موجود فرازمینی ایفای نقش کرد. ازجمله فیلم های اوست: اختلافات حل نشدنی (۱۹۸۴)، بتمن برای همیشه (۱۹۹۵)، فرشتگان چارلی (۲۰۰۰).
wikijoo: بریمور،_خانواده