برید در حکومت های اسلامی

[ویکی فقه] بَرید، از سازمان های اداری در حکومت های اسلامی بود، این سازمان وظیفه ارتباط میان مراکز حکومت و ولایات و تسریع در گزارش اخبار و رویدادهای مهم سیاسی، ارسال نامه ها و پیام ها، حمل و نقل کالاهای دولتی و گاه خصوصی، به مقصد رسانیدن ماموران، و ابلاغ فرمان های حکومتی را بر عهده داشته است.
وجه اشتقاق واژه «برید» کاملاً شناخته نیست؛ آنچه تقریباً مسلّم می نماید این است که کلمه، اصل عربی ندارد. این نکته از دیرباز نزد لغویّون پارسی و تازی معلوم بوده است، چنانکه بیش تر آنان این کلمه را معرّب دانسته اند؛ اما قول آنان دایر بر اینکه «برید» گونه کوتاه شده و برگشته واژه فارسی «بُریده» در ترکیب (دُم) «بُریده» یا «بُریده (دُم)» است، زیرا به زعم آنان دُم اسبان و استران چاپار را می بُریدند تا شناخته شوند و نیز سبک و چابک گردند، از نوع فقه اللّغه عامیانه است و ارزش اعتنا ندارد.
← بررسی دو پیشنهاد
برخی معتقدند که تاسیس دیوان برید در اسلام به ابتکار ایرانیانی بوده است که به اسلام گرویده بودند و در مراکز خلافت (مدینه و کوفه و شام) می زیستند؛ و عده ای برید جهان اسلام را در سده های نخستین، بیشتر بر گرفته از تشکیلات مشابه روم شرقی می دانند که ابتدا در شام و مصر معمول شد.از کاربرد واژه برید و اصطلاحات وابسته به آن در ایران باستان نشانی یافت نشده است، اما چون در پاره ای از اشعار جاهلی آمده است، احتمالاً در دوره جاهلیت و صدر اسلام، این واژه از ایران و ناحیه حیره ـ که در آن هنگام زیر سلطه ایران بود ـ به دیگر سرزمین های عرب نشین راه یافته است. رومی ها با تقلید از تشکیلات خبررسانی رسمی ایرانیان، چنین سازمانی را بنا نهادند. بدین منظور، منزلگاه هایی احداث، و چارپایانی آماده حرکت فراهم کردند که استفاده از آن تنها به دولت اختصاص داشت و بعدها در قانون تئودوسیوس، امپراتور روم فرمان هایی در این باب صادر شد.در روم شرقی، مهمترین وظیفه این سازمان خبررسانی و جاسوسی بود. این تشکیلات در زمان ژوستینیانوس امپراتور روم شرقی، مدتی از میان برداشته شد، اما بعدها مجدداً برقرار گردید؛ با وجود این، به دلیل فشارهای مالی، نظم اولیه خود را نیافت. بنابراین، برید ایران و روم شباهت بسیاری به یکدیگر دارند و مسلّماً به هنگام نخستین فتوحات اسلام، این نهاد در روم وجود داشته است.
← سابقه برید در عهد هخامنشی
ساسانیان (۲۲۶ـ۶۵۱م) نیز، که آیین کشورداری را از هخامنشیان به ارث برده بودند، به گسترش این نهاد در قلمرو خود پرداختند، زیرا کارگزاران برید از فرغانه تا شوش و از مدائن تا حیره و از بحرین تا مشکاب (مسکاب) و در سراسر عربستان و شهرهای آن و شام ـ بعد از برقراری سلطه ایرانیان بر قلمرو رومیان ـ در رفت و آمد بودند و گاه از استرها (بغال البرید) استفاده می کردند. همچنین یکی از مُهرهای چهارگانه خسرو انوشیروان به دیوان برید اختصاص داشته است.
برید در دوره امویان
...