برگستوانور

لغت نامه دهخدا

برگستوانور. [ ب َ گ ُس ْت ْ وان ْ وَ ] ( ص مرکب ) برگستواندار. تن به برگستوان پوشیده. در برگستوان رفته. با پوشش جنگ :
مرا گفته بود او که با صدهزار
زره دار و برگستوانور سوار.
فردوسی.
سپاهش فزون نیست از صدهزار
عنان پیچ وبرگستوانور سوار.
فردوسی.
طلایه بفرمود تا ده هزار
بود ترک برگستوانور سوار.
فردوسی.
چو بهرام رازی که سیصدهزار
عنان دار و برگستوانور سوار.
فردوسی.
همه دشت برگستوانور سوار
پراکنده گشته گه کارزار.
فردوسی.
پس پشت از ایران و زابل گروه
سواران برگستوانور چو کوه.
اسدی.

پیشنهاد کاربران