برکوی

[ویکی فقه] بِرْکَوی ، تقی الدین محمد بن پیرعلی (۹۲۹- ۹۸۱ق /۱۵۲۳- ۱۵۷۳م )، فقیه و از دانشمندان پر تألیف عثمانی در سده ۱۰ق /۱۶م می باشد .
شهرت او به صورت نسبت های ترکی بِرگیلی و بیرگیلی نیز ضبط شده است . او در شهر بالیکسیر (ه م ) دیده به جهان گشود و پدرش پیرعلی از عالمان اهل زاویه در زمان خود بود.
تحصیل و تدریس
وی پس از تحصیلات مقدماتی به استانبول رفت و به حلقه درس مدرسان بزرگ زمان مانند محیی الدین اخی زاده و مولانا عبدالرحمان افندی معروف به قِزل مُلا - قاضی عسکرِ دوره سلیمان قانونی - پیوست . آنگاه به تدریس در مدارس استانبول پرداخت و در همین زمان به مسلک تصوف و به طریقت بیرامیه ( بایرامیه ) گروید و از مریدان شیخ عبدالرحمان قَرَمانی (پیر طریقت بیرامیه ) گردید.به توصیه استادش عبدالرحمان افندی در شهر ادرنه به منصب قسّام عسکری (مأمور تقویم ، تقسیم و حفظ ماتَرک ینی چریها) گماشته شد. دیری نگذشت که به فکر ترک مشاغل دولتی افتاد و به عبادت مشغول شد، اما به توصیه مرادش عبدالرحمان قرمانی از ترک دنیا منصرف شده ، به درس و وعظ پرداخت و در مدرسه ای که مولانا عطاءالله افندی (معلم سلیم دوم ) در قصبه بِرگی (بیرگی ) بنا کرده بود، به تدریس مشغول شد و تا پایان عمر در همان جا اقامت گزید و به همان شغل ادامه داد و به همین سبب است که به برکوی معروف گردید.
مذهب
برکوی حنفی مذهب بود و در امور مذهبی بسیار متعصب ، و با هرگونه بدعتی مخالف بود و با هرگونه انحراف و سهل انگاری در امور و مسائل دینی به شدت مبارزه می کرد؛ چنانکه دریافت ِ پول را در برابر انجام امور مذهبی ، مانند وعظ و قرائت قرآن و حل مسائل شرعی ، حرام می دانست . همچنین در امور وقفی بر آن بود که وقف نقود غیر مجاز است و در این باب به مخالفت و مباحثه با ابوالسعود افندی (ه م ) که قائل به جواز وقف نقود بود، پرداخت . وی همچنین یکی از علل ضعف امپراتوری عثمانی را ضعف علما و روحانیون می دانست.
تبحر در علوم
...