شمشیر تو شیر اوژند پرتاب تو پیل افکند
یک حمله تو برکند بنیاد صد حصن حصین.
جوهری.
بر آنم که تا زنده ماند تنم بن و بیخ بد ازجهان برکنم.
فردوسی.
گر از دامن او درفشی کنندترا با سپاه از جهان برکنند.
فردوسی.
که او گربه از خانه بیرون کندیکایک همه ناودان برکند.
فردوسی.
خم آورد پشت سنان ستیخ سراپرده برکند هفتاد میخ.
فردوسی ( از لغت نامه اسدی در کلمه ستیخ ).
بنیزه کرگدن را برکند شاخ بزوبین بشکند سیمرغ را پر.
فرخی.
دو چیزش برکن و دو بشکن مندیش ز غلغل و غرنبه.
لبیبی.
[ یعقوب لیث گفت ] سبب برکندن طاهریان و جور ایشان از مسلمانان من خواهم بود. ( تاریخ سیستان ). اگر این شغل مرا دهد و بدین رضا دارد من علوی را از طبرستان برکنم و اگر ندهد ناچار من اسماعیل احمد را برکنم. ( تاریخ سیستان ). چون عجم برکنده شدند و عرب آمدند شعر ایشان بتازی بود. ( تاریخ سیستان ). علی تکین دشمنی بزرگ است... صواب آن باشد که وی را از ماوراءالنهر برکنده آید. ( تاریخ بیهقی ). چون آتش خشم بنشست پشیمان میشوم چه سود دارد که... خانمانها برکنده باشند. ( تاریخ بیهقی ). گریخته از برادر بمکران نشانده و عیسی مغرورو عاصی را برکنده شود. ( تاریخ بیهقی ).برکندم جهل و گمرهی را
از بیخ ز باغ و جویبارم.
ناصرخسرو.
جزیره خراسان چو بگرفت شیطان در او خار بنشاند و برکند عرعر.
ناصرخسرو.
الا ای باغبان آن سرو بنشان اگر صاحبدلی آن سرو برکن.
سعدی.
بخرام باﷲ تا صبا بیخ صنوبر برکندبرقع برافکن تا بهشت از حور زیور برکند.
سعدی.
نسف ؛ برکندن بنا. ( دهار ) ( تاج المصادر بیهقی ).اتاکة؛ برکندن موی. اجاحة؛ از بیخ برکندن. اجتثاث ؛ بریدن و از بیخ برکندن چیزی را. اجتحاء؛ از بیخ برکندن چیزی را. اجتراف ؛ از بن برکندن. اجتفاء؛ از بیخ برکندن تره را. احتفاف ؛ برکندن درخت را. اجتیاح ، اجذار، اجعام ، اقتلاع ؛ از بیخ برکندن. انشاص ؛ از جای برکندن. تجرف ؛ به بیل برکندن گِل را. تجرید؛ برکندن موی پوست را. تزبیق ؛ برکندن موی. تقعیث ، تقلیع؛ از بیخ برکندن. تهلیب ؛ موی برکندن. جأف ؛ برکندن درخت را ازبن. جذر، جرف ؛ از بیخ برکندن. جعف ؛ برکندن درخت را.جف ؛ از بیخ برکندن تره را. جیاحة؛ از بیخ برکندن. جیخ ؛ برکندن توجبه وادی را. ( از منتهی الارب ). حف ؛ موی برکندن از روی. ( تاج المصادر بیهقی ). دخم ؛ از جای برکندن چیزی را. سخت ؛ از بیخ برکندن. سحف ؛ نیک برکندن موی از پوست چندان که باقی نماند از آن. سفر؛ از بیخ برکندن موی. ( از منتهی الارب ). سک ؛ گوش از بن برکندن. ( تاج المصادر بیهقی ). طرق ؛ برکندن موی. طمس ؛ برکندن از بیخ و بن. عتف ، عتم ؛ برکندن موی را. عنش ؛ از جای برکندن. ( از منتهی الارب ). قعشرة، قعضبة؛ از بیخ برکندن. قعف ؛ برکندن خاک از پای خود از سخت پاسپردگی و برکندن خرمابن را از بیخ. قفثلة؛ از بیخ برکندن. قلیخ ؛ برکندن درخت را. قلع؛ از بیخ برکندن چیزی را. معط؛ برکندن موی. تحت ؛ از بیخ برکندن. هرملة؛ برکندن موی کسی را. هلب ، هلض ؛ برکشیدن چیزی را و برکندن.هید؛ از جای برکندن. ( از منتهی الارب ).بیشتر بخوانید ...