برکت در قران

[ویکی فقه] برکت در قرآن. برکت ، پیدایش، پایداری و فزونی خیر در پدیده ها از سوی خداوند می باشد.
این واژه از ریشه «ب - ر - ک» است که به سه معنای اصلی « سینه شتر » ، «ثبات» و «فزونی» دانسته شده است، گرچه راغب معنای اولیه را «سینه شتر» و معناهای دیگر را از استعمالهای بعدی شمرده، واژه برکت را به معنای ثبوت خیر الهی در امور، مشتق از «بِرکه» به معنای جایگاه استقرار و ثبات آب می داند. بعضی برکت را زیاد شدن از خاستگاهی نامحسوس دانسته و به این صورت بین «برکت یافتن» و «زیاد شدن» تفاوت قائل شده اند.
ریشه واژه برکت از دیدگاه آرتور جفری
آرتور جفری اصل این واژه را عربی نمی داند و معتقد است فعل «بَرَکَ» که برای زانو زدن به ویژه زانو زدن شتر به کار می رود مشترک بین همه زبانهای سامی است و پس از رواج زبانهای سامی شمالی، این ریشه، معنای برکت دادن پیدا کرده و از آن جا به ناحیه زبانهای سامی جنوبی رسیده است و به این ترتیب در زبانهای عبری، فنیقی، آرامی، پالمیری (تدمری)، سبایی، حبشی و عربی معنایی نزدیک به هم یافته است ، به هر روی معنای متداول برکت را شامل فیض ، فضل ، خیر و فزونی مادی یا معنوی دانسته اند.
واژه برکت در کتاب مقدس
برکت از مفاهیمی است که در کتاب مقدس هم کاربرد زیادی دارد. در این کاربردها از اعطای برکت خداوند به پیامبران واز سوی پیامبران و کاهنان به دیگران سخن رفته است.
واژه برکت در اصطلاح قرآنی
...