برپای جستن

لغت نامه دهخدا

برپای جستن. [ ب َ ج َ ت َ ] ( مص مرکب ) بزور پا برجستن. ( آنندراج ). ناگهان جهیدن و بحالت ایستاده درآمدن :
چو شاه آنچنان دید برپای جست
گرفتش سر دست رستم بدست.
فردوسی.
چو بشنید مهراب برپای جست
نهاد از بر دسته تیغ دست.
فردوسی.
ولی همچنان بر دعا داشت دست
که شه سر برآورد و برپای جست.
سعدی.

پیشنهاد کاربران

بپرس