بِرونته، خواهران (Brontë)
بِرونته، خواهران
خواهران رمان نویس انگلیسی. پدرشان کشیش بخش یورکشر بود. شارلوت (۱۸۱۶ـ۱۸۵۵) با نگاشتن جین ایر (۱۸۷۴) و ویلت (۱۸۵۳) زندگی نامۀ خود را در قالب داستان های جذابی حکایت کرد. امیلی (۱۸۱۸ـ۱۸۴۸) در بلندی های بادگیر (۱۸۴۷) شدت احساسات و رازنمایی طبیعت را، که بر شعرش (اشعار، ۱۸۴۶) نیز حاکم است، بیان داشت و آن (۱۸۲۰ـ۱۸۴۹) که استعداد چندان درخشانی نداشت اَگنس گری (۱۸۴۷) و مستأجر وایلدفل هال (۱۸۴۸) را نگاشت. خواهران برونته نزد یکی از عمه ها در خانۀ کشیشیِ پدرشان (که هم اکنون به موزه تبدیل شده است) در هاورتِ یورکشر پرورش یافتند. از ۱۸۴۸ تا ۱۸۴۹ امیلی، آن، و برادرشان پاتریک برانول(۱۸۱۷ـ۱۸۴۸) از بیماری سل درگذشتند که در مورد پاتریک مصرف الکل و اعتیاد به تریاک نیز مزید بر علت بود. تصویری که او از خواهرانش کشیده، بر جای مانده است. شارلوت در ۱۸۵۴ با معاون پدرش، ای بی نیکلز، ازدواج کرد و در دوران بارداری درگذشت. بنای یادبودی در کلیسای وست مینسترِ لندن برای این سه خواهر وجود دارد.
شارلوت. به همراه امیلی و خواهران بزرگ ترش ماریا و الیزابت به مدرسۀ دخترانۀ اختصاصی فرزندان کشیش ها در کاون بریج می رفت، و از مشاهدۀ وخامت سریع وضع جسمانی دو خواهر بزرگ ترش عمیقاً متأثر شد؛ پس از آن که خواهران بزرگ تر براثر سل درگذشتند، دو خواهر کوچک تر به خانه بازگشتند. در ۱۸۳۱ شارلوت به مدرسۀ دیگری به نام رو هد هاوس رفت، اوقات خوشی را در آن جا گذراند، دوستانی همیشگی یافت، و تا پایان عمر با برخی از آن ها نامه نگاری داشت. اما در ۱۸۳۲ به سبب بیماری به خانه بازگشت. شارلوت در همۀ سال های اولیه زندگی ادبی اش به نوشتن مشغول بود و به همراه برادرش پاتریک یک دنیای خیالی برای خود خلق کرد که در آثار منظوم و منثور متعددشان توصیف و به تصویر کشیده شده است. این آثار مبیّن استعداد باروری ذهنی محلی است که از طریق تماس با دنیای خارج نظم یافته و نهایتاً رمان های بزرگ شارلوت را خلق کرد. از ۱۸۳۵ تا ۱۸۳۸ برای مدیرۀ سابق مدرسه اش معلمی کرد، ولی به سبب مشاجره و کدورت به کارش ادامه نداد. معلمی سرخانه نیز به همان اندازه با روحیات او سازگار نبود. اما شارلوت فردی بلندپرواز بود و عمه اش قول داد که او و خواهرانش را در راه اندازی یک مدرسۀ خصوصی کوچک یاری دهد. شارلوت برای تحقق طرح خود از ۱۸۴۲ تا ۱۸۴۴ را به منظور بهبود زبان فرانسه اش در بروکسل سپری کرد. نامه های شارلوت به معلمش، ام هگر، پس از بازگشت به خانه، حکایت از عشق عمیق و سرخوردۀ شارلوت به معلمش دارد. پس از انتشار جین ایر، شارلوت خود را ازجمله مشاهیری یافت که جامعۀ ادبی خواهان معاشرت و دوستی اوست. آخرین رمانش به نام ویلت در برگیرندۀ تجربیات او به هنگام اقامت در بروکسل است. در این رمان طنز دلپذیر او بیشتر از جین ایر نمود پیدا می کند، اما از دنیای خیالی سال های اولیه در آن خبری نیست.
امیلی. ظاهراً شخصیت و استعداد فکری خارق العادۀ امیلی تا واپسین سال های عمر کوتاهش بر خانوادۀ او پوشیده ماند. تعلق خاطر وافری به محیط بکر روستایی اش داشت و همیشه به هنگام دوری از آن از غصه بیمار می شد. امیلی به هیچ وجه نپذیرفت که شاید اقامتش در بروکسل از ۱۸۴۲ تا ۱۸۴۳ بر افکارش تأثیر گذاشته باشد و در عوض بر حفظ اصالت اندیشه اش تأکید داشت. شعرش شگفتی شارلوت را برانگیخت که آن را بی نظیر می دانست. شعر امیلی ظاهراً توصیفی از وقایع کشور خیالی اش، گوندال، است، اما می توان افکار و احساساتی را که در اشعارش بیان شده است حداقل تا حدودی به خود او نسبت داد. آخرین بیماری اش را با شکیبایی یک فیلسوف رواقی تحمل کرد و احساسات او در «آخرین سطور» منعکس شده است که چند ماه پیش از درگذشتش براثر بیماری سل نگاشت. تنها رمانش بلندی های بادگیر، اثری خارق العاده است که تأثیر عناصر و احساسات بنیادی بر روح انسان را به تصویر می کشد. شخصیت های عجیب و غریب آن در تضاد با توصیف واقع گرایانه از دشت های دلگیر قرار می گیرند، با وجود این، از یکدیگر جدایی ناپذیرند. رمان شاعرانه ای با چنین عمق احساسی امکان تفسیری ساده و جامع را از خواننده سلب می کند و تنها قرائتی چند وجهی از رازهایش می طلبد.
آن. معلم سرخانۀ موفقی در انگلستان بود. رابطه ای بسیار صمیمی با امیلی داشت و در دنیای خیالی امیلی، که بعدها خمیرمایۀ بخش عمده ای از اشعار گوندالش را تشکیل داد، سهیم بود. شعرش وجه تمایز بارزی ندارد و نامش تحت الشعاع معروفیت خواهرانش قرار گرفت؛ لقب «نجیب»، که غالباً به او نسبت داده می شد، نشان می دهد که او پویایی وجودی خواهرانش را نداشت. با این همه، دو رمانی را که به هنگام وخامت بیماری اش تکمیل کرد، نشان از پیشرفت چشمگیر او دارد. رمان هایش را بیشتر از آثار شارلوت باید شرح زمانۀ او دانست، اما واقع گرایی و مضامینی نظیر جایگاه زن در جامعه، که در آن زمان مترقی و غیرمتعارف بود، مشخصۀ آثار اوست.
بِرونته، خواهران
خواهران رمان نویس انگلیسی. پدرشان کشیش بخش یورکشر بود. شارلوت (۱۸۱۶ـ۱۸۵۵) با نگاشتن جین ایر (۱۸۷۴) و ویلت (۱۸۵۳) زندگی نامۀ خود را در قالب داستان های جذابی حکایت کرد. امیلی (۱۸۱۸ـ۱۸۴۸) در بلندی های بادگیر (۱۸۴۷) شدت احساسات و رازنمایی طبیعت را، که بر شعرش (اشعار، ۱۸۴۶) نیز حاکم است، بیان داشت و آن (۱۸۲۰ـ۱۸۴۹) که استعداد چندان درخشانی نداشت اَگنس گری (۱۸۴۷) و مستأجر وایلدفل هال (۱۸۴۸) را نگاشت. خواهران برونته نزد یکی از عمه ها در خانۀ کشیشیِ پدرشان (که هم اکنون به موزه تبدیل شده است) در هاورتِ یورکشر پرورش یافتند. از ۱۸۴۸ تا ۱۸۴۹ امیلی، آن، و برادرشان پاتریک برانول(۱۸۱۷ـ۱۸۴۸) از بیماری سل درگذشتند که در مورد پاتریک مصرف الکل و اعتیاد به تریاک نیز مزید بر علت بود. تصویری که او از خواهرانش کشیده، بر جای مانده است. شارلوت در ۱۸۵۴ با معاون پدرش، ای بی نیکلز، ازدواج کرد و در دوران بارداری درگذشت. بنای یادبودی در کلیسای وست مینسترِ لندن برای این سه خواهر وجود دارد.
شارلوت. به همراه امیلی و خواهران بزرگ ترش ماریا و الیزابت به مدرسۀ دخترانۀ اختصاصی فرزندان کشیش ها در کاون بریج می رفت، و از مشاهدۀ وخامت سریع وضع جسمانی دو خواهر بزرگ ترش عمیقاً متأثر شد؛ پس از آن که خواهران بزرگ تر براثر سل درگذشتند، دو خواهر کوچک تر به خانه بازگشتند. در ۱۸۳۱ شارلوت به مدرسۀ دیگری به نام رو هد هاوس رفت، اوقات خوشی را در آن جا گذراند، دوستانی همیشگی یافت، و تا پایان عمر با برخی از آن ها نامه نگاری داشت. اما در ۱۸۳۲ به سبب بیماری به خانه بازگشت. شارلوت در همۀ سال های اولیه زندگی ادبی اش به نوشتن مشغول بود و به همراه برادرش پاتریک یک دنیای خیالی برای خود خلق کرد که در آثار منظوم و منثور متعددشان توصیف و به تصویر کشیده شده است. این آثار مبیّن استعداد باروری ذهنی محلی است که از طریق تماس با دنیای خارج نظم یافته و نهایتاً رمان های بزرگ شارلوت را خلق کرد. از ۱۸۳۵ تا ۱۸۳۸ برای مدیرۀ سابق مدرسه اش معلمی کرد، ولی به سبب مشاجره و کدورت به کارش ادامه نداد. معلمی سرخانه نیز به همان اندازه با روحیات او سازگار نبود. اما شارلوت فردی بلندپرواز بود و عمه اش قول داد که او و خواهرانش را در راه اندازی یک مدرسۀ خصوصی کوچک یاری دهد. شارلوت برای تحقق طرح خود از ۱۸۴۲ تا ۱۸۴۴ را به منظور بهبود زبان فرانسه اش در بروکسل سپری کرد. نامه های شارلوت به معلمش، ام هگر، پس از بازگشت به خانه، حکایت از عشق عمیق و سرخوردۀ شارلوت به معلمش دارد. پس از انتشار جین ایر، شارلوت خود را ازجمله مشاهیری یافت که جامعۀ ادبی خواهان معاشرت و دوستی اوست. آخرین رمانش به نام ویلت در برگیرندۀ تجربیات او به هنگام اقامت در بروکسل است. در این رمان طنز دلپذیر او بیشتر از جین ایر نمود پیدا می کند، اما از دنیای خیالی سال های اولیه در آن خبری نیست.
امیلی. ظاهراً شخصیت و استعداد فکری خارق العادۀ امیلی تا واپسین سال های عمر کوتاهش بر خانوادۀ او پوشیده ماند. تعلق خاطر وافری به محیط بکر روستایی اش داشت و همیشه به هنگام دوری از آن از غصه بیمار می شد. امیلی به هیچ وجه نپذیرفت که شاید اقامتش در بروکسل از ۱۸۴۲ تا ۱۸۴۳ بر افکارش تأثیر گذاشته باشد و در عوض بر حفظ اصالت اندیشه اش تأکید داشت. شعرش شگفتی شارلوت را برانگیخت که آن را بی نظیر می دانست. شعر امیلی ظاهراً توصیفی از وقایع کشور خیالی اش، گوندال، است، اما می توان افکار و احساساتی را که در اشعارش بیان شده است حداقل تا حدودی به خود او نسبت داد. آخرین بیماری اش را با شکیبایی یک فیلسوف رواقی تحمل کرد و احساسات او در «آخرین سطور» منعکس شده است که چند ماه پیش از درگذشتش براثر بیماری سل نگاشت. تنها رمانش بلندی های بادگیر، اثری خارق العاده است که تأثیر عناصر و احساسات بنیادی بر روح انسان را به تصویر می کشد. شخصیت های عجیب و غریب آن در تضاد با توصیف واقع گرایانه از دشت های دلگیر قرار می گیرند، با وجود این، از یکدیگر جدایی ناپذیرند. رمان شاعرانه ای با چنین عمق احساسی امکان تفسیری ساده و جامع را از خواننده سلب می کند و تنها قرائتی چند وجهی از رازهایش می طلبد.
آن. معلم سرخانۀ موفقی در انگلستان بود. رابطه ای بسیار صمیمی با امیلی داشت و در دنیای خیالی امیلی، که بعدها خمیرمایۀ بخش عمده ای از اشعار گوندالش را تشکیل داد، سهیم بود. شعرش وجه تمایز بارزی ندارد و نامش تحت الشعاع معروفیت خواهرانش قرار گرفت؛ لقب «نجیب»، که غالباً به او نسبت داده می شد، نشان می دهد که او پویایی وجودی خواهرانش را نداشت. با این همه، دو رمانی را که به هنگام وخامت بیماری اش تکمیل کرد، نشان از پیشرفت چشمگیر او دارد. رمان هایش را بیشتر از آثار شارلوت باید شرح زمانۀ او دانست، اما واقع گرایی و مضامینی نظیر جایگاه زن در جامعه، که در آن زمان مترقی و غیرمتعارف بود، مشخصۀ آثار اوست.
wikijoo: برونته،_خواهران