برومند نورعلی

برومند، نورعلی (تهران ۱۲۸۴ـ۱۳۵۵ش)
برومند، نورعلی
ردیف دان ایرانی، مدرّس و نوازندۀ تار، سه تار، و سنتور. آموختن موسیقی را با تار و در مکتب درویش خان شروع کرد و به جز دوازده سال (۱۳۰۳ـ۱۳۱۵) که در آلمان به تحصیل پزشکی پرداخت، باقی عمر را، نزد استادان قدیم و هنرمندان معاصر خود، به آموختن موسیقی گذراند. درپی نابینا شدن، هنگام تحصیل در آلمان، زندگی خود را وقف شناخت و آموزش موسیقی کرد و به سبب داشتن دانش فنی و بصیرت هنری، که حاصل شاگردی و معاشرت با هنرمندان بزرگی مانند ابوالحسن صبا، عبدالله دوامی، یوسف فروتن، سعید هرمزی، فخام الدوله بهزادی، حبیب سماعی، و رضا روان بخش بود؛ از اوایل دهۀ ۱۳۳۰ موسیقی دانان نخبۀ زمان، او را یکی از معتبرترین مراجع برای شناخت و تفسیر دقیق موسیقی ردیف می دانستند. برومند چند سال نزد اسماعیل قهرمانی، آخرین شاگرد سرشناس میرزا عبدالله و آقا حسینقلی، دو برادر استاد عصر ناصری، به فراگیری مستقیم ردیف میرزا عبدالله پرداخت. ردیفی که برومند با تار و در سال های ۱۳۵۰ـ۱۳۵۲ به کوشش محمدمهدی کمالیان ضبط کرد، بازنوازی ردیفِ ضبط شده ای از اسماعیل قهرمانی است که یگانه نسخۀ آن هنوز نزد خانوادۀ برومند نگهداری می شود. از دانش او، تا ۱۳۴۴جز در چند شورای سیاست گذاری موسیقی رادیو یا مشاوره برای انتخاب تصنیف ها و قطعات قدیمی، استفادۀ چندانی نشد؛ از این سال، به دعوت دکتر مهدی برکشلی، مؤسس اولین گروه آموزش موسیقی در دانشکدۀ هنرهای زیبای دانشگاه تهران، به منزلۀ استاد مدعو به این گروه آمد و دانش آموختگان اولین دورۀ این گروه از دانش او بهره گرفتند. مقارن با آن، مرکز حفظ و اشاعۀ موسیقی، با همکاری داریوش صفوت، تأسیس شد (۱۳۴۷) که مکان مناسبی برای استفاده از دانش فنی هنری نورعلی برومند در زمینۀ آموزش ردیف بود و هنرمندان نام آوری نظیر محمدرضا لطفی، محمدرضا شجریان، داریوش طلایی، ناصر فرهنگ فر و مجید کیانی را تربیت کرد. در این سال ها، برومند عامل انتقال تکنیک های استادان قدیمی و بیان صحیح مطالب ردیف، به هنرجویان جوان بود و نقش تاریخی پراهمیّتی در شناساندن فرهنگ و تفکر موسیقی فراموش شدۀ عصر ناصری و مظفرّی داشت. به جز ردیف میرزا عبدالله که با تار او و به کوشش محمد مهدی کمالیان ضبط شد، از تک نوازی های تار و سه تار و سنتور او و هم نوازی هایش با ساز و آواز هنرمندانی چون سید حسین طاهرزاده، سعید هرمزی و اصغر بهاری تعدادی صفحۀ گرامافون (تک نسخه ای) و نوار کاست نیز از ضبط های خصوصی او باقی مانده است.