بروجی
لغت نامه دهخدا
بروجی. [ ب َرْ وَ ] ( اِخ ) صبغةاﷲبن روح اﷲبن جمال اﷲ بروجی حسینی نقشبندی. فقیه و صوفی که اصل او از اصفهان بود. در شهر بروج هند متولد شد سپس ساکن مدینه گشت و بسال 1015 هَ. ق. درگذشت. او راست : اًراءةالدقائق ، که حاشیه ایست بر تفسیر بیضاوی ، و باب الواحدة. ( از الاعلام زرکلی ج 3 ص 287 از خلاصةالاثر و هدیة العارفین ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید