برو بیا داشتن

در واقع ترجمۀ کرّ و فرّ ( کر: حمله و فر: گریز ) است. به همان معنای داشتن اعتبار نزد مردم.
مولانا در دفتر اوول مثنوی فرمود:
آن شنیدستی که در عهد عمر
بود چنگی مطربی با کر ّ و فرّ
منظورش همین تعبیر فارسی برو بیا داشتن است.