برهان الدین قطب عالم

[ویکی فقه] بُرْهان ُ الدّین ِ قُطْب ِ عالَم ، ابو محمد عبدالله ۹۰-۵۷ق / ۳۸۸-۴۵۴م ، از عارفان بزرگ سلسله سهروردیه در شبه قاره هند بود.
وی فرزند ناصرالدین محمود محمد، نواده جلال الدین مخدوم جهانیان بخاری بود و در برخی منابع با عنوان «ثانی مخدوم جهانیان » از او یاد شده است . خاندان برهان الدین از سادات بخارا بودند و نسب ایشان به جعفر مثنی ، برادر امام حسن عسکری (ع ) می رسید. شاید به همین سبب است که برخی ، مذهب این خانواده را امامیه دانسته اند. برهان الدین در شهر «اُچه »، که اینک از توابع بهاولپور پاکستان است ، متولد شد. وی ده ساله بود که پدر را از دست داد و عموی پدرش «شاه راجو قتال » د ۲۷ق /۴۲۴م سرپرستی او را بر عهده گرفت . پس از چندی به اشاره وی زادگاه خود را ترک کرد و در ۰۲ق /۳۹۹م عازم شهر پتن شد. در آن جا سلطان مظفر شاه اول - که خود از مریدان جد وی بود - به استقبال او آمد. در همین شهر مدتی نزد علیشیر گجراتی علوم ظاهری و باطنی را فرا گرفت و در زمره مریدان شیخ احمد کهتو درآمد و استاد بر او خرقه پوشاند و لقب قطب عالم به او داد.
اساتید وی
وی گذشته از شیخ احمد کهتو، از بزرگان دیگری چون حامد بن محمود حسینی بخاری ، صدرالدین ابن احمد اچی و شیخ نورالدین ابوالفتوح شیرازی نیز خرقه دریافت کرد.
استقبال سلطان احمد از وی
در ۱۳ق /۴۱۱م که سلطان احمد، شهر احمدآباد را بنا کرد، برهان الدین قطب عالم به درخواست وی از پتن به آنجا آمد. سلطان احمد هنگام ورود او قصیده ای را که در مدح وی سروده بود، قرائت کرد. پس از حضور برهان الدین در احمدآباد، مسجدی نیز در محله اساول برای او بنا شد. وی سپس به روستای «بَتوه » در نزدیکی احمد آباد - که سلطان احمد آن را به وی واگذار کرده بود - رفت و بقیه عمر را در آن جا گذرانید.
وفات
...