برهان الدین خلیل الله

بُرهانُ الدّین خَلیلُ الله (کرمان ۷۷۵ ـ دکن ۸۶۰ق)
(معروف به شاه برهان الدین) از مشایخ صوفیه. فرزند شاه نعمت الله ولی و نخستین پیشوای سلسلۀ نعمت اللهیّه (پس از نامیده شدن این سلسله به این نام خاص) بود. برهان الدین که تنها فرزند پدر بود، در ۷۷۵ق در کوه بنانِ کرمان به دنیا آمد. در خدمت ارادتمندان پدر، به تحصیل علوم رسمی پرداخت و در تصوّف نیز، تحت نظر پدر بود. پس از فوت نعمت الله، برهان الدین در ۵۹سالگی، بر مسند پدر قرار گرفت و به ترویج طریقت نعمت اللهیه پرداخت. در این مدت، با شاهرخ گورکانی روابط حسنه داشت و حتّی مدّتی طولانی، در هرات در کنار او بود. فرزندش نورالله را به دکن فرستاد و پس از چندی، خود به همراه دو فرزند دیگرش، محبّ الدین حبیب الله و حبیب الدین محبّ الله، به آن سرزمین کوچید. سلطان بهمن دکنی و برخی از راجه های هند، درشمار ارادتمندان او بوده اند. پس از او، فرزندش حبیب الدین محبّ الله به خلافت او رسید. از برهان الدین برعکس پدر که در نویسندگی دستی توانا داشت، اثر قابل توجّهی باقی نمانده است.