برهان الدین جانم چشتی

[ویکی فقه] برهان الدین جانم چشتی، از مشایخ طریقت چَشْتیّه در هند جنوبی در قرن دهم بود.
پدرش ملقب به شاه میران جی شمس العشاق نیز از مشاهیر این طریقت در دکن بوده و دو کتاب به فارسی در عرفان تألیف کرده است برهان الدین در رساله ای موسوم به نسل نامه، در احوال شخصی خود، گفته است که پدرش از مکه معظمه به هند مهاجرت کرده است و در اوایل زمان سلطنت سلطان علی عادلشاه اول (حک :۹۶۵ـ ۹۸۸)، و به قول مؤلف بساتین السلاطین در ۹۶۶، به بیجاپور رسیده و پس از مدتی در ۹۷۰ در همان جا درگذشته است
برهان الدین علوم ظاهری و باطنی را در محضر پدر فراگرفت و، پس از گذراندن مراحل سلوک، به دست او خرقه خلافت پوشید. سلسله طریقت او به سید محمد گیسودراز می رسد. پس از درگذشتِ پدر، خدمات او را ادامه داد و بقیه عمر را به تدریس و ارشاد و تبلیغ و تصنیف و تألیف پرداخت.

تولد
سال و محل تولد برهان الدین در هیچ منبعی به صراحت مذکور نیست؛ اما بنابر دو قرینه، یکی این که بخش اول نکته واحد (اثر منظومی در تصوف) را در ۹۶۷ سروده و دیگر این که پدرش در ۹۶۶، پس از مهاجرت، در بیجاپور سکنی گزیده بود، می توان گفت که او در اثنای اقامت پدر در مکه معظمه متولد شده و، بنابراین، سال تولدش احتمالاً حدود رُبع دوم قرن دهم است.

نسب
مؤلف تذکرة الانساب نسب پدر او را با دوازده واسطه به زید بن علی (شهادت در ۱۲۲) رسانیده است.

وفات
...