برهان الدین جانم

[ویکی فقه] بُرْهان ُ الدّین ْ جانَم د ۹۰ق /۵۸۲م ، شاعر و عارف هندی وابسته به طریقه چشتیه بود.
وی فرزند شمس العشاق میران جی د ۰۲ق / ۴۹۷م بود و در عرفان هم مرید او به شمار می رفت . پدر برهان الدین ، در میان مشایخ چشتیه دکن دارای شهرت بود. منابع موجود آگاهی چندانی از شرح حال برهان الدین نمی دهند و بیش تر به ذکر آثار و ویژگی های آن ها پرداخته اند. درباره او همین اندازه می دانیم که علوم ظاهری را نزد پدر فرا گرفت و همچون وی آثار بسیار برجای نهاد. او در بیجاپور ساکن بود و در همان جا نیز درگذشت و به خاک سپرده شد.
آثار
برهان الدین دارای آثار منظوم و منثور است :
← منثور
شاه امین الدین اعلی د ۰۸۶ق /۶۷۵م فرزند برهان الدین ، همچون وی از اولیا بود. از مریدان برهان الدین می توان از شاه داول د۰۶۸ق /۶۵۸م نام برد که ساکن بیجاپور و مؤلف ناری نامه و کشف الانوار است .
اثری در مناقب وی
...