برنامه نویسی دونفره

برنامه نویسی دونفره ( به انگلیسی: Pair programming ) روشی برای برنامه نویسی در متد برنامه سازی مفرط در دوره و زمان توسعه نرم افزاری چابک است. در این روش دو برنامه نویس در کنار هم و روی یک ایستگاه کاری کار می کنند.
در هر لحظه یکی از این دو کدنویسی کرده و دیگری کد او را بررسی و نقد می کند و به فراخور نیاز راهنمایی اش می نماید. این دو به صورت دوره ای جای خود را عوض کرده و کسی که راهنمای ای نقاد بوده دست به کدنویسی برده و کدنویس مرحله قبل کد او را نقد و بررسی می کند. نفر دوم که کار کدنویسی را مشاهده می کند، مشاهده گر ( به انگلیسی observer ) یا ناوبر ( به انگلیسی navigator ) می نامند. نفر کناری بررسی و نقد کد به استراتژی کلی برنامه و مشکلاتی که در آینده پیش خواهد آمد نیز می اندیشد. به طور کلی نفر دوم به تاکتیک ها توجه بیشتری دارد تا تکنیک ها.
مهمترین هدف برنامه نویسی دونفره افزایش کیفیت نرم افزار است. به این صورت که با بررسیِ برنامه نویس دوم از پیاده سازی راه حل های مشکل دار و غلط جلوگیری می شود. این روش همچنین سبب تبادل دانش میان دو برنامه نویس می شود.
برنامه نویسی دونفره مقدار پارامتر کار - فرد ( میانگین کار انجام شده توسط هر فرد ) را در انجام پروژه ها افزایش می دهد. همچنین این در حالی است که میزان خطا را نیز کاهش می دهد. en:Pair programming طی بررسی هایی نشان داده شده است که این روش باعث کم شدن خطاهای برنامه نویسی تا ۱۵ درصد نسبت به روش های متداول برنامه نویسی می شود. [ ۱] همچنین از لحاظ حجم برنامه ها این روش به طور میانگین تا ۲۰ درصد کوتاه تر می شوند. [ ۱]
برتری مهم دیگر این روش تنوع راه حل هایی ست که برای مسائل متنوع به دست می آید. این برتری سه علت دارد که به شرح زیر هستند:en:Pair programming
• برنامه نویسان با پیشینهٔ متفاوت و تجربیات مختلفی با یکدیگر فعالیت می کنند.
• افراد مختلف اطلاعات را به شیوه های متفاوتی ارزیابی می کنند.
آن ها به واسطهٔ نقش های متفاوت در پروژه، مواجهه های مختلفی با مسائل خواهد داشت.
در یک آمارگیری از برنامه نویسان در سال ۲۰۰۰، ۹۶ درصد آن ها اظهار داشتند هنگامی که به همراهی شخص دیگری برنامه نویسی می کنند از کار خود لذت بیشتری می برند. همچنین ۹۵ درصد آن ها نیز اظهار داشتند که در این شرایط با اعتماد به نفس بیشتری برنامه نویسی می کنند.