برنامه ریزی مشارکتی ( شهرسازی مشارکتی ) یک الگوی برنامه ریزی شهری است که بر مشارکت کل جامعه در فرآیند برنامه ریزی جامعه تاکید دارد. برنامه ریزی مشارکتی در پاسخ به رویکردهای متمرکز و خِردگرا که کار برنامه ریزی شهری اولیه را تعریف می کرد، پدیدار شد. [ ۱]
این الگو به طور همزمان در زمینه برنامه ریزی شهری سنتی و توسعه جامعه بین المللی به یک الگوی تأثیرگذار تبدیل شده است. [ ۲]
هیچ چارچوب نظری واحدی یا مجموعه ای از روش های عملی وجود ندارد که برنامه ریزی مشارکتی را تشکیل دهد. این یک الگوی گسترده است که شامیبسش ل یک دامنه وسیع از نظریه ها و رویکردها می شود. به طور کلی، به نظر می رسد که در طول فرآیند برنامه ریزی، تخصص فنی را با ترجیحات و دانش اعضای جامعه ادغام می کند.
ساختن توافق و تصمیم گیری جمعی معمولاً مورد تأکید قرار می گیرد و گنجاندن گروه های به طور سنتی به حاشیه رانده شده اند در فرآیند برنامه ریزی نیز معمولاً اولویت دارد. [ ۳]
قبل از دهه 1970، برنامه ریزی جامعه عموماً به روشی از بالا به پایین توسط متخصصان آموزش دیده هدایت می شد. [ ۱] برنامه ریزی اجتماعی مدرن در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم به عنوان شهرداری ها و برنامه ریزان شهری توسعه یافت، که شروع به ایجاد برنامه های اجتماعی متمرکز و جامع مانند طرح باغ شهر ابنزر هاوارد کردند. [ ۴] در این عصر، الگوی برنامه ریزی خردگرا ، الگوی غالب در برنامه ریزی شهری بود. [ ۱] بر اساس این مدل، برنامه ریزان حرفه ای مجموعه ای از اهداف تعیین شده برای یک پروژه را شناسایی می کنند، به طور منطقی مجموعه ای از گزینه ها را برای دستیابی به آن اهداف ارزیابی می کنند و سپس بر این اساس برنامه ای را ایجاد و اجرا می کنند.
در این مدل های برنامه ریزی خردگرا، فضای کمی برای مشارکت عمومی وجود داشت. درحالی که نخستین برنامه ریزان شهری در مورد موضوعات مشترک چشم انداز و کار بحث می کنند، شهرساز مؤثر پیتر هال می گوید: «به نظر می رسد که دیدگاه آنها برنامه ریز به عنوان حاکم دانای کل بوده است، که باید اشکال جدید سکونت گاهی را بدون دخالت یا سؤال ایجاد کند. پیچیدگی های برنامه ریزی در یک دموکراسی مشارکتی که افراد و گروه ها نظرات خود را، که اغلب در تناقض است، درباره آنچه باید رخ دهد دارند، همه این ها در کار این پیشگامان وجود ندارد. »[ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین الگو به طور همزمان در زمینه برنامه ریزی شهری سنتی و توسعه جامعه بین المللی به یک الگوی تأثیرگذار تبدیل شده است. [ ۲]
هیچ چارچوب نظری واحدی یا مجموعه ای از روش های عملی وجود ندارد که برنامه ریزی مشارکتی را تشکیل دهد. این یک الگوی گسترده است که شامیبسش ل یک دامنه وسیع از نظریه ها و رویکردها می شود. به طور کلی، به نظر می رسد که در طول فرآیند برنامه ریزی، تخصص فنی را با ترجیحات و دانش اعضای جامعه ادغام می کند.
ساختن توافق و تصمیم گیری جمعی معمولاً مورد تأکید قرار می گیرد و گنجاندن گروه های به طور سنتی به حاشیه رانده شده اند در فرآیند برنامه ریزی نیز معمولاً اولویت دارد. [ ۳]
قبل از دهه 1970، برنامه ریزی جامعه عموماً به روشی از بالا به پایین توسط متخصصان آموزش دیده هدایت می شد. [ ۱] برنامه ریزی اجتماعی مدرن در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم به عنوان شهرداری ها و برنامه ریزان شهری توسعه یافت، که شروع به ایجاد برنامه های اجتماعی متمرکز و جامع مانند طرح باغ شهر ابنزر هاوارد کردند. [ ۴] در این عصر، الگوی برنامه ریزی خردگرا ، الگوی غالب در برنامه ریزی شهری بود. [ ۱] بر اساس این مدل، برنامه ریزان حرفه ای مجموعه ای از اهداف تعیین شده برای یک پروژه را شناسایی می کنند، به طور منطقی مجموعه ای از گزینه ها را برای دستیابی به آن اهداف ارزیابی می کنند و سپس بر این اساس برنامه ای را ایجاد و اجرا می کنند.
در این مدل های برنامه ریزی خردگرا، فضای کمی برای مشارکت عمومی وجود داشت. درحالی که نخستین برنامه ریزان شهری در مورد موضوعات مشترک چشم انداز و کار بحث می کنند، شهرساز مؤثر پیتر هال می گوید: «به نظر می رسد که دیدگاه آنها برنامه ریز به عنوان حاکم دانای کل بوده است، که باید اشکال جدید سکونت گاهی را بدون دخالت یا سؤال ایجاد کند. پیچیدگی های برنامه ریزی در یک دموکراسی مشارکتی که افراد و گروه ها نظرات خود را، که اغلب در تناقض است، درباره آنچه باید رخ دهد دارند، همه این ها در کار این پیشگامان وجود ندارد. »[ ۴]
wiki: برنامه ریزی مشارکتی