برنارد ویلیامز

در فلسفهٔ اخلاق او از جمله بابت مقالهٔ «دلایلِ درونی و بیرونی» اش ( ۱۹۷۹ ) معروف است، که در آن استدلال می کند که دلایلِ شخص برای عمل همگی درونی هستند به این معنا که ( مطابق توصیف تامس نیگل ) «دلایل برای عمل لاجرم از انگیزه هایی نشأت می گیرند که شخص از قبل دارد؛ دلایل نمی توانند، فقط از طریق نیروی استدلال، خود به خود انگیزه ایجاد کنند».
ویلیامز در ۱۹۷۹ رئیس کمیتهٔ دولتی بریتانیا برای سانسور فیلم بود. این کمیته با به کار بستنِ اصل آسیب ( از جان استوارت میل ) استدلال کرد که ایجاد محدودیت ها نابجا خواهد بود اگر به نحو معقولی نتوان گفت که کسی دچار آسیب می شود، و نیز اینکه، در کلّ، جامعه مشکلات دیگری دارد که بهتر است نگران آنها باشد. کمیته این نظر را رد کرد که پورنوگرافی باعث گرایش به تعرضِ جنسی می شود.
• ( 1978 ) Descartes: The Project of Pure Enquiry. Pelican.
• ( 1979 ) Internal and External Reasons, reprinted in Williams, Moral Luck, Cambridge University Press, 1981, pp. 101–113.