برق دو فاز

توان الکتریکی دو فاز یا برق دو - فاز؛ ( انگلیسی: Two - phase electric power ) ، یک سیستم توزیع برق متناوب جریان چند فازی در اوایل قرن بیستم بود. در این سیستم از دو مدار با دو فاز، با تفاوت فاز ولتاژی یک چهارم چرخه، °۹۰ درجه استفاده می شد. مدارها معمولاً از چهار سیم استفاده می کردند، برای هر فاز دو سیم. گاهی هم از سه سیم؛ یک سیم معمولی با قطر بیشتر، استفاده می شد. بعضی از ژنراتورهای اولیهٔ دو فازی دارای دو مجموعهٔ کامل روتور و بالشتک بودند، که تفاوت سیم پیچ ها به صورت فیزیکی دو فاز مختلف را جبران و تأمین می کردند. ژنراتورهای آبشارهای نیاگارا که در سال ۱۸۹۵ نصب شده بودند، در آن زمان بزرگترین ژنراتورهای جهان، و از مولدهای دو مرحله ای بودند. در نهایت سیستم های سه فاز، جانشین سیستم های بنیادی دو فاز برای انتقال و استفادهٔ عمومی از توان الکتریکی شدند. چند سیستم توزیع دو فازی با نمونه هایی در فیلادلفیا، پنسیلوانیا وجود دارد. بسیاری از ساختمان ها در مرکز شهر نیز به طور دائمی برای سیستم[ ۲] سیم کشی شده اند مانند هارتفورد، کنتیکت. [ ۳]