برشکفتن

لغت نامه دهخدا

برشکفتن. [ ب َ ش ِ ک ُ ت َ ] ( مص مرکب ) شکفتن :
شهنشه ز شادی چو گل برشکفت
بخندید در روی درویش و گفت.

سعدی.

ملک زین حکایت چنان برشکفت
که چیزش ببخشید و چیزش نگفت.

سعدی.

و رجوع به شکفتن شود.

شکفتن .

( ~. ش ِ کُ تَ ) (مص ل . ) کنایه از: شادمان شدن ، به هیجان آمدن .

برشکفتن ؛ بازکردن. فاش کردن. برگشادن :
پس او نیز یک لخت گفتن گرفت
سر رازها برشکفتن گرفت.
شمسی ( یوسف و زلیخا ) .

برشکفتن ؛ خوش و خندان شدن :
ملک زین حکایت چنان برشکفت
که چیزش ببخشید و چیزش نگفت.
سعدی ( بوستان ) .