برزکوه. [ ب ُ ] ( اِ مرکب ) کوه بلند. کوه رفیع :
بیامد دمان از میان گروه
چو نزدیک تر شد بدان برزکوه.
فردوسی.
لشکر تو چو موج دریااندسپهی کش چو برزکوه کلان.
ابوالفرج رونی.
|| بلندی کوه. ستیغ کوه. قله کوه : ببودند یک هفته بر برزکوه
سرهفته گشتند یکسر ستوه.
فردوسی.
که اکنون شما را بدین برزکوه بباید بدن ناپدید از گروه.
فردوسی.