برده داری در بوتان

برده داری در بوتان ( انگلیسی: Slavery in Bhutan ) تا سال ۱۹۵۸ که برده داری لغو شد، یک نهاد قانونی، اقتصادی، و اجتماعی متداول بود. در منابع تاریخی در بوتان به برده ها، کولی ها و سرف ها کارگران غیر مجانی گفته می شد. این کارگران عمدتاً در اطراف بوتان، آسام، و سیکیم ویا در داخل خود این نواحی به وجود آمدند و ستون فقرات شکل گیری اقتصاد ماقبل فئودالی بوتان را تشکیل می دادند. جیگم دورجی وانگشوک پادشاه بوتان که در سال ۱۹۵۲ در ۲۵ سالگی به سلطنت نشست، به عنوان بخشی از نوسازی و مدرنیزاسیون بوتان برده داری را لغو کرد. به منظور دوری از برده داری و فئودالیزم، پادشاه جیگم دورجی، قوانین نوسازی و رفرم را به مرحله اجرا درآورد و به عنوان پاداش به بردگان سابق مقام شهروندی و حق مالکیت داد. [ ۱]
قبل از اقتصاد پولی قرن نوزدهم و برنامه های نوسازی در میانه قرن بیستم، اقتصاد بوتان تماماً مبتنی بر مبادله پایاپای و کار از جمله کار غیر مجانی بود. در نظام فئودالی که در آن همه زمین ها توسط پادشاه تسخیر و در اختیار مستأجران، قرار داشت، غلامی و خدمت کردن برای فئودال امری جا افتاده بود. شهروندان معمولی، به سهم خود مجبور به رعایت قوانین و نظم فئودالی و کار کردن بدون دستمزد، مثلاً در بنا و ساخت قلعه به عنوان بخشی از مالیات به دولت بودند. انتقال تدریجی به یک اقتصاد پولی فئودالی توسط ارتش بوتان و ازدست دادن زمین ها به بریتانیا انجام شد، که در نتیجه آن به صورت سوبسید نقدی به دولت بوتان تعلق می گرفت. این درآمدهای پولی سرانجام جانشین کار غیر مجانی به عنوان ستون فقرات اقتصاد بوتان گردید.