برده داری در ایالات متحده آمریکا عملی قانونی بود که بین سده های ۱۷ و ۱۹ میلادی در ایالات متحده انجام می شد. برده داری پیش از آن نیز تحت استعمار بریتانیا انجام می شد. بعدها در مستعمرات سیزده گانه در زمان اعلامیه استقلال ایالات متحده در سال ۱۷۷۶ نیز برده داری رسماً ادامه یافت. پس از جنگ های داخلی، تمایلات ضد برده داری به تدریج در ایالات شمالی گسترش پیدا کرد اما در جنوب، توسعهٔ سریع صنعت پنبه از سال ۱۸۰۰ باعث شد که ایالت های جنوبی به شدت متکی به برده ها شوند و بکوشند تا آن را در سرزمین های غربی جدید نیز شایع کنند. ایالات متحده به وسیلهٔ خط میسون - دیکسون که مریلند ( برده دار ) و پنسیلوانیا ( آزاد ) را جدا می کرد به دو قطب ایالت های برده دار و ایالت های آزاد تقسیم شده بود.
... [مشاهده متن کامل]
هر چند تجارت بین المللی برده در سال ۱۸۰۸ ممنوع شد اما تجارت داخلی در آمریکا همچنان ادامه یافت و باعث شد تا جمعیت برده ها تا پیش از ممنوعیت برده داری به چهار میلیون نفر برسد. در سال ۱۸۶۰ از میان ۱٬۵۱۵٬۶۰۵ خانواده ای که آزادانه در پانزده ایالت زندگی می کردند نزدیک به ۴۰۰٬۰۰۰ خانواده ( تقریباً یک چهارم ) برده داشتند که مساوی با ۸٪ کل خانواده های آمریکایی در آن زمان بود. هر چند پس از شکل گیری ایالات متحده برخی از رنگین پوستان آزاد بودند اما وضعیت برده بودن بیشتر با رنگ پوست افرادی شناخته می شد که تبار آفریقایی داشتند. این مسئله باعث شد که نظامی قانونی به وجود آید که در آن نژاد نقش اصلی را بر عهده داشت.
با گشایش سرزمین های غربی، ایالت های جنوبی به این باور رسیدند که باید بین تعداد ایالت های برده دار و آزاد تعادل ایجاد شود تا بتوانند در کنگره نیز به تعادل قدرت برسند. سرزمین های جدیدی که از بریتانیا، فرانسه و مکزیک گرفته شده بودند تحت مصالحه های هنگفت قرار گرفتند. در سال ۱۸۵۰ سرزمین های جنوبی غنی از کشت پنبه اتحادیه را تهدید به کناره گیری می کردند و این موجب بروز تنش های زیادی شد. در حالی که کشیش های کلیسا زیر فشار مجبور به تبلیغ سیاست های مربوط بودند، کلیساهای باپتیست و متدیست تقسیم به سازمان های منطقه ای جداگانه ای شدند. بالاخره هنگامی که آبراهام لینکلن با شعار برچیدن برده داری در انتخابات ۱۸۶۰ به پیروزی رسید، ایالت های جنوبی از اتحادیه خارج شدند تا کنفدراسیون ایالات مؤتلفه آمریکا را تشکیل دهند. خروج از اتحادیه به منزلهٔ آغاز جنگ داخلی بود. این جنگ وضعیت زندگی در جنوب را به هم ریخت زیرا بسیاری از برده ها از کشتزارها فرار می کردند یا توسط نیروهای اتحادیه آزاد می شدند. جنگ به طور مؤثری باعث الغای برده داری شد. بعدها در دسامبر ۱۸۶۵ متمم سیزدهم قانون اساسی رسماً نهاد برده داری را در ایالات متحده غیرقانونی اعلام کرد.
... [مشاهده متن کامل]
هر چند تجارت بین المللی برده در سال ۱۸۰۸ ممنوع شد اما تجارت داخلی در آمریکا همچنان ادامه یافت و باعث شد تا جمعیت برده ها تا پیش از ممنوعیت برده داری به چهار میلیون نفر برسد. در سال ۱۸۶۰ از میان ۱٬۵۱۵٬۶۰۵ خانواده ای که آزادانه در پانزده ایالت زندگی می کردند نزدیک به ۴۰۰٬۰۰۰ خانواده ( تقریباً یک چهارم ) برده داشتند که مساوی با ۸٪ کل خانواده های آمریکایی در آن زمان بود. هر چند پس از شکل گیری ایالات متحده برخی از رنگین پوستان آزاد بودند اما وضعیت برده بودن بیشتر با رنگ پوست افرادی شناخته می شد که تبار آفریقایی داشتند. این مسئله باعث شد که نظامی قانونی به وجود آید که در آن نژاد نقش اصلی را بر عهده داشت.
با گشایش سرزمین های غربی، ایالت های جنوبی به این باور رسیدند که باید بین تعداد ایالت های برده دار و آزاد تعادل ایجاد شود تا بتوانند در کنگره نیز به تعادل قدرت برسند. سرزمین های جدیدی که از بریتانیا، فرانسه و مکزیک گرفته شده بودند تحت مصالحه های هنگفت قرار گرفتند. در سال ۱۸۵۰ سرزمین های جنوبی غنی از کشت پنبه اتحادیه را تهدید به کناره گیری می کردند و این موجب بروز تنش های زیادی شد. در حالی که کشیش های کلیسا زیر فشار مجبور به تبلیغ سیاست های مربوط بودند، کلیساهای باپتیست و متدیست تقسیم به سازمان های منطقه ای جداگانه ای شدند. بالاخره هنگامی که آبراهام لینکلن با شعار برچیدن برده داری در انتخابات ۱۸۶۰ به پیروزی رسید، ایالت های جنوبی از اتحادیه خارج شدند تا کنفدراسیون ایالات مؤتلفه آمریکا را تشکیل دهند. خروج از اتحادیه به منزلهٔ آغاز جنگ داخلی بود. این جنگ وضعیت زندگی در جنوب را به هم ریخت زیرا بسیاری از برده ها از کشتزارها فرار می کردند یا توسط نیروهای اتحادیه آزاد می شدند. جنگ به طور مؤثری باعث الغای برده داری شد. بعدها در دسامبر ۱۸۶۵ متمم سیزدهم قانون اساسی رسماً نهاد برده داری را در ایالات متحده غیرقانونی اعلام کرد.
