برده داری در افغانستان

پس از حمله اعراب به ایران، مناطقی از ایران و افغانستان که اسلام نیاورده بودند، مناطق کافر شمرده شدند و در نتیجه، هدف مشروع یورش و اسارت به عنوان برده به شمار می رفتند. این یورش ها از مناطقی که جمعیت آن مسلمان شده بودند انجام می شد. به عنوان مثال دیلم در شمال غربی ایران و منطقه کوهستانی غور در مرکز افغانستان هر دو در معرض حملات بردگانی بودند که از مناطق مسلمان نشین انجام می شد.
به بردگی گرفتن اسیران جنگی مشروع تلقی می شد. به عنوان مثال، در زمان سرنگونی صفویان ( ۱۷۲۲–۱۷۳۰ ) ، هزاران نفر به بردگی گرفته شدند و بلوچها به منظور دستگیری مردم و به بردگی کشیدن آنان، به طور مرتب به جنوب شرق ایران یورش بردند. قاچاق برده در افغانستان به ویژه در شمال غرب فعال بود، جایی که سالانه ۴۰۰ تا ۵۰۰ برده فروخته می شد. در جنوب ایران، والدین فقیر فرزندان خود را به بردگی فروختند و در اواخر سال ۱۹۰۰ میلادی، یورش بردگان توسط سرداران در جنوب ایران انجام می شد. بازارهای این اسیران اغلب در عربستان و افغانستان بود. «بیشتر کنیزانی که در خانه های اعیان قندهار به عنوان خانه داری کار می کردند، از ولسوالی های دورافتاده قاین آورده شده بودند. »
حاکمان افغانستان معمولاً حرمسرایی با چهار زن رسمی و همچنین تعداد زیادی همسر غیررسمی برای دیپلماسی ازدواج قبیله ای علاوه بر زنان برده شده حرمسرا که به نام کنیز و «surati» یا «surriyat» ( معشوقه یا صیغه ) که توسط غلام بچه ها ( خواجه گان ) محافظت می شدند داشتند.
اکثر بردگان به عنوان کارگران کشاورزان، بردگان خانگی و برده های جنسی به کار گرفته می شدند، در حالی که سایر بردگان در مناصب اداری خدمت می کردند. بردگان در افغانستان گونه ای از تحرک اجتماعی را برخوردار بودند، به ویژه بردگانی که تحت مالکیت حکومت حاکم بودند. از آنجایی که برخی از جوامع قبیله ای افغانستان به راحتی به تجارت برده نمی پرداختند، برده داری بیشتر در جوامع شهری رایج تر بود. بر اساس برخی منابع، ماهیت غیرمتمرکز قبایل افغان، مناطق شهری بیشتری را مجبور به واردات برده برای جبران کمبود نیروی کار می کرد. بیشتر بردگان در افغانستان از ایران و آسیای مرکزی وارد شده بودند.