بردار و بدو. [ ب َ رُ ب ِ دَ /دُو ] ( ص مرکب ) دزد و عیار که چیزی را از پیش کسی به چستی بردارد و راه خود گیرد، گویند فلانی طرفه بردار و بدوی است. ( آنندراج ). وردار و دررو : به سنگین باری کوه آورد تاب که بردار و بدو باشند اعراب.
محمدقلی سلیم [ در صفت اسب ].
فرهنگ فارسی
دزد و عیار که چیزی را از پیش کسی به چستی بر دارد و راه خود گیرد گویند فنی طرفه بردار و بدوی است .
