برج ضد هوایی

برج ضدهوایی ( به آلمانی: Flaktürme، به انگلیسی Flak tower ) نام هشت بنای پیچیده، بزرگ، بلند و مقاوم دربرابر سلاح است که در پدافند هوایی کاربرد داشته و در شهرهای برلین ( ۳ ) ، هامبورگ ( ۲ ) و وین ( ۳ ) از ۱۹۴۰ به بعد ساخته شده اند. این برج ها برای مقابله با حمله هوایی در جنگ جهانی دوم توسط نیروی هوایی آلمان استفاده می شدند. همچنین توانایی استفاده به عنوان پناهگاه برای ده هزار نفر را نیز داشته اند.
به عنوان بخشی از جنگ هوایی هشت جفت برج ضدهوایی ساخته شد تا واحدهای بمب افکن دشمن پرواز یا حمله را با مشکل مواجه کنند. این برج ها توسط فردریش تامس ، برنامه ریز شهر و سازنده پل شوورین طراحی شده است که پس از جنگ به یک برنامه ریز شهر در دوسلدورف تبدیل شد. برج ها علاوه بر عملکرد به عنوان موقعیت ضدهوایی ، دارای پناهگاه های بزرگ برای حداکثر 30000 نفر بودند. آنها همچنین گنجینه های هنری و فرهنگی بسیاری مانند پناهگاه، باغ وحش ، برخی از مناطق محراب پرگامون را در خود جای دادند تا آنها را از نابودی نجات دهد. پس از پایان جنگ ، منفجر کردن برج های ضدهوایی بدون ایجاد خطر برای منطقه اطراف ، امکان پذیر نبود. برج ها و بقایای آنها هنوز بخشی جدایی ناپذیر از منظره شهر وین ، هامبورگ و برلین است.
هدف اصلی این برج ها ، با دیوارها و سقفهای بتونی مسلح به ضخامت 3. 5 متر ، تهیه یک سکوی بلند برای ضدهوایی 40/12 و 8/20 سانتی متری 40 ( به اصطلاح "دوازده - هشت دوقلو ) ) ، که در غیر این صورت به دلیل فشار گاز هنگام شلیک در مناطق پرتراکم ، نمی توان از آن استفاده کرد. قدرت شلیک اسلحه های اصلی بیشتر از زمانی نبود که اسلحه ها روی زمین قرار بگیرند به دلیل قرارگیری بیشتر ، اما اسلحه ها می توانند از حداکثر برد شلیک افقی خود یعنی 9. 9 کیلومتر به طور کامل استفاده کنند. حداکثر ارتفاع قابل دستیابی در یک شیب مورب 14. 8 کیلومتر بود.
مزیت اصلی برج ها ساخت مستحکم آنها بود که به مردم غیرنظامی از حملات هوایی محافظت می کرد و همچنین امکان ذخیره سازی ایمن گنجینه های هنری و فرهنگی ارزشمند را فراهم می کرد. هر برج دارای ژنراتور برق اضطراری و منبع تغذیه مستقل از طریق چاه های عمیق بود.
وقتی حملات هوایی به شهرهای رایش آلمان افزایش یافت ، تبلیغات نازی ها از تصاویر برج ها استفاده می کردند. در گزارش های خبری به عنوان نمادهای یک دفاع قوی بود.