بِربیج، جِفری (۱۹۲۵- )(Burbidge, Geoffrey)
اخترفیزیک دان انگلیسی. با همکاری همسرش، مارگارت بربیج، در زمینۀ سنتز هسته ای و تولید عناصر در فضا به کشف هایی دست یافت و اختروشها و کهکشانها را بررسی کرد. بربیج در چیپینگ نورتون، در آکسفوردشر، زاده شد. در بریستول و یونیورسیتی کالج لندن فیزیک خواند. سپس به امریکا رفت، و نخست در هاروارد و سپس در دانشگاه شیکاگو به تحصیل ادامه داد. از ۱۹۵۳ تا ۱۹۵۵ در آزمایشگاه های کاوندیشِ کیمبریج کار می کرد، اما مجدداً به امریکا بازگشت. از ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۸ استاد دانشگاه کالیفرنیا در سان دیه گو، و از ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۴، مدیر رصدخانۀ ملی کیت پیکدر آریزونا بود. مقاله ای که در ۱۹۵۷ از سوی بربیج ها، اخترفیزیک دان امریکایی، ویلیام فاولر، و اخترشناس انگلیسی، فرد هویل، انتشار یافت با این فرض آغاز می شد که ستاره ها در آغاز عمدتاً شامل هیدروژن بوده اند و اکنون آشکارا بیشتر ستاره های مرئی در مرحلۀ فرآیند ساخت هلیوم از هیدروژن، و آزادسازی انرژی به صورت نور قرار دارند. آن ها سپس این نظر را مطرح کردند که با پیرشدن ستاره ها مقداری از هلیوم آن ها «می سوزد» و سایر عناصر را ایجاد می کند. همچنین چندین راه محتمل را برای تحقق چنین امری، در ارتباط با غول های سرخ و اَبَرنواختران، شرح دادند. در ۱۹۷۰، جفری بربیج با استفاده از شواهد به دست آمده از رصدها محاسبه کرد که کمتر از ۲۵ درصد جرم کهکشان های بیضوی مربوط به ستاره هایی است که از خود نور گسیل می کنند. استدلال او این بود که سیاه چاله هامحتمل ترین منبع جرم گمشدهاند.
اخترفیزیک دان انگلیسی. با همکاری همسرش، مارگارت بربیج، در زمینۀ سنتز هسته ای و تولید عناصر در فضا به کشف هایی دست یافت و اختروشها و کهکشانها را بررسی کرد. بربیج در چیپینگ نورتون، در آکسفوردشر، زاده شد. در بریستول و یونیورسیتی کالج لندن فیزیک خواند. سپس به امریکا رفت، و نخست در هاروارد و سپس در دانشگاه شیکاگو به تحصیل ادامه داد. از ۱۹۵۳ تا ۱۹۵۵ در آزمایشگاه های کاوندیشِ کیمبریج کار می کرد، اما مجدداً به امریکا بازگشت. از ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۸ استاد دانشگاه کالیفرنیا در سان دیه گو، و از ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۴، مدیر رصدخانۀ ملی کیت پیکدر آریزونا بود. مقاله ای که در ۱۹۵۷ از سوی بربیج ها، اخترفیزیک دان امریکایی، ویلیام فاولر، و اخترشناس انگلیسی، فرد هویل، انتشار یافت با این فرض آغاز می شد که ستاره ها در آغاز عمدتاً شامل هیدروژن بوده اند و اکنون آشکارا بیشتر ستاره های مرئی در مرحلۀ فرآیند ساخت هلیوم از هیدروژن، و آزادسازی انرژی به صورت نور قرار دارند. آن ها سپس این نظر را مطرح کردند که با پیرشدن ستاره ها مقداری از هلیوم آن ها «می سوزد» و سایر عناصر را ایجاد می کند. همچنین چندین راه محتمل را برای تحقق چنین امری، در ارتباط با غول های سرخ و اَبَرنواختران، شرح دادند. در ۱۹۷۰، جفری بربیج با استفاده از شواهد به دست آمده از رصدها محاسبه کرد که کمتر از ۲۵ درصد جرم کهکشان های بیضوی مربوط به ستاره هایی است که از خود نور گسیل می کنند. استدلال او این بود که سیاه چاله هامحتمل ترین منبع جرم گمشدهاند.
wikijoo: بربیج،_جفری_(۱۹۲۵)