بربالیدن

لغت نامه دهخدا

بربالیدن. [ ب َ دَ ] ( مص مرکب ) بالیدن. نشاءة. شبول ؛ بربالیدن کودک. ( تاج المصادر بیهقی ). رجوع به بالیدن شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس