برایان بارو[ ۱] از پادشاهان مشهور ایرلند در قرون وسطی بود. بارو نقشی اساسی در بیرون راندن وایکینگ ها از ایرلند و متحد ساختن قبایل متفرق این کشور داشت و به همین سبب او را با آلفرد کبیر، پادشاه انگلیسی که وایکینگ ها را از انگلستان اخراج کرد، مقایسه می کنند.
برایان بارو در جوانی لیمریک، از جمله بنادری که وایکینگ ها در ایرلند ساخته بودند، را تصرف کرد و بعدتر پادشاه مونستر، قلمروی مهمی در جنوب غربی ایرلند، شد. گام بزرگ وی در سال ۹۹۹ بود، هنگامی که با متحد کردن قبایل ایرلند علیه وایکینگ های دوبلین و متحدان لینستری آن ها ( قبیله ایرلندی در جنوب شرقی جزیره ) , لشکری بزرگ فراهم آورد و توانست نیروهای وایکینگ را در نبرد گلن ماما[ ۲] شکست دهد. [ ۳]
بارو بار دیگر در سال ۱۰۱۴ با وایکینگ ها و لینستری ها درگیر شد. اگرچه که بارو به علت اعتقادات مذهبی اش حاضر نبود در جمعه نیک بجنگند، بنابراین از دور صحنه نبرد را نظارت می کرد اما در حین نبرد وایکینگی به نام برودیر[ ۵] به مخفیگاه بارو هجوم آورد و سر او را قطع کرد. نیروهای ایرلند بلافاصله برودیر و وایکینگ هایی که سراغ بارو آمده بودند را محاصره کردند و به قتل رساندند. علیرغم مرگ بارو، ایرلندی ها ضربه خوارکننده ای به وایکینگ ها زدند. اما با این وجود ایرلندی ها قادر نبودند که وایکینگ ها را به طور کامل از ایرلند اخراج کنند. آن ها حتی به سیتروگ سیلکبرد, [ ۶] شاه وایکینگ دوبلین، اجازه دادند که پس از کلانتارف همچنان تا پایان عمر حکومت کند اما قطعاً نبرد کلانتارف هرگونه نقش وایکینگ ها برای پیشروی در قسمت داخلی جزیره ایرلند را منتفی کرد. تا پایان قرن یازدهم دیگر وایکینگ ها نه از لحاظ سیاسی و نه نظامی نقش مهمی در ایرلند نداشتند و باقی مانده ایشان با جمعیت بومی ترکیب شدند. مهم ترین میراث وایکینگ ها دژهای موسوم به لانگ فورت[ ۷] بود که بعدها تبدیل به مراکز شهری مهم ایرلند امروزی شدند. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبرایان بارو در جوانی لیمریک، از جمله بنادری که وایکینگ ها در ایرلند ساخته بودند، را تصرف کرد و بعدتر پادشاه مونستر، قلمروی مهمی در جنوب غربی ایرلند، شد. گام بزرگ وی در سال ۹۹۹ بود، هنگامی که با متحد کردن قبایل ایرلند علیه وایکینگ های دوبلین و متحدان لینستری آن ها ( قبیله ایرلندی در جنوب شرقی جزیره ) , لشکری بزرگ فراهم آورد و توانست نیروهای وایکینگ را در نبرد گلن ماما[ ۲] شکست دهد. [ ۳]
بارو بار دیگر در سال ۱۰۱۴ با وایکینگ ها و لینستری ها درگیر شد. اگرچه که بارو به علت اعتقادات مذهبی اش حاضر نبود در جمعه نیک بجنگند، بنابراین از دور صحنه نبرد را نظارت می کرد اما در حین نبرد وایکینگی به نام برودیر[ ۵] به مخفیگاه بارو هجوم آورد و سر او را قطع کرد. نیروهای ایرلند بلافاصله برودیر و وایکینگ هایی که سراغ بارو آمده بودند را محاصره کردند و به قتل رساندند. علیرغم مرگ بارو، ایرلندی ها ضربه خوارکننده ای به وایکینگ ها زدند. اما با این وجود ایرلندی ها قادر نبودند که وایکینگ ها را به طور کامل از ایرلند اخراج کنند. آن ها حتی به سیتروگ سیلکبرد, [ ۶] شاه وایکینگ دوبلین، اجازه دادند که پس از کلانتارف همچنان تا پایان عمر حکومت کند اما قطعاً نبرد کلانتارف هرگونه نقش وایکینگ ها برای پیشروی در قسمت داخلی جزیره ایرلند را منتفی کرد. تا پایان قرن یازدهم دیگر وایکینگ ها نه از لحاظ سیاسی و نه نظامی نقش مهمی در ایرلند نداشتند و باقی مانده ایشان با جمعیت بومی ترکیب شدند. مهم ترین میراث وایکینگ ها دژهای موسوم به لانگ فورت[ ۷] بود که بعدها تبدیل به مراکز شهری مهم ایرلند امروزی شدند. [ ۳]
wiki: برایان بارو