براکت ارتودنسی

براکت ارتودنسی ( به انگلیسی: Orthodontic braces ) از جمله تجهیزات کاملاً وابسته در ارتودنسی ثابت است که از دسته مواد هوشمند می باشند. با توجه به پیشرفت علم انواع مختلفی از آن وجود دارد. براکت های معمولی از جنس فولاد ضد زنگ هستند. البته براکت های سرامیکی هم در این صنعت خود را جای داده اند. براکت ها توسط چسب های مخصوص و بسیار محکم به هر دندان چسبانده می شوند. پس از متصل شدن از طریق سیم های مختلف، شروع به حرکت دادن دندان ها در موقعیت صحیح خود می کنند. البته این جابه جایی در موقعیت دندان ها بستگی به موقعیت آنها روی دندان دارد. [ ۱] رایج ترین اندازه های اسلات براکت، دو اندازه ی 0. 018 × 0. 025 اینچ و 0. 022 × 0. 028 اینچ هستند. [ ۲]
• براکت های فلزی: عیب این دسته ظاهر آن ها است.
• براکت های سرامیکی: مزیت شان زیبایی ظاهری آن ها است. عیب شان شکنندگی، مقاومت اصطکاکی و سایش دندانی است.
• براکت های خودبست ( self–ligating ) : یک سازوکار قفل کننده در چنین سیستم های براکتی گنجانده شده تا آرچ وایر را در اسلات نگه دارد. ادعا شده به دلیل کاهش اصطکاک و افزایش درگیری سیم در براکت، زمان درمان را کاهش می دهد؛ اما اثبات نشده است. [ ۲]