براندنبورگ پروس

براندِنبورگ - پروس که بعدها به پادشاهی پروس تبدیل شد، در اصل از دو قسمتِ جدا تشکیل شده بود:
قسمتی از آن مارگراف نشین براندنبورگ بود که یکی از هفت انتخابگر در امپراتوری مقدس روم را شامل می شد و قسمت دیگر، دوک نشین پروس بود که در زمان ۱۴۶۶ - ۱۶۵۴ تحت سلطهً فئودالیِ مشترک المنافع لهستان - لیتوانی قرار داشت.
بعد از افول دودمان هوهن تسولرن در دوک نشین پروس، حکومت این دوک نشین سال ۱۶۱۸ به نزدیک ترین خویشاوندشان ( از همین خانواده ) که مارگراف نشین براندنبورگ بود، رسید.
به این ترتیب براندنبورگ - پروس تا قرارداد وِلاوا ( معاهده برومبرگ ) در سال ۱۶۵۷، حکومتی دوپاره از لحاظ سیاسی بود، که هم تحت قیمومت امپراتوری مقدس روم و هم لهستان بود.
در جنگ سی ساله، براندنبورگ در طرف اتحادیه پروتستان ها بود و قسمت های پهناوری از این سرزمین، نابود و حتی خالی از جمعیت شد.
شاهزاده فریدریش ویلهلم یکم، که بعدها لقب بزرگ نیز گرفت یک سیاست محافظه کارانه، بین ابرقدرت ها پیشِ رو کرد، تا بتواند اقتصاد و نیروی نظامی براندنبورگ را که بسیار ضعیف شده بود، بازسازی کند.
وی اصلاحات اقتصادی زیادی انجام داد و ارتش نیرومندی نیز ایجاد کرد.
به این ترتیب در زمان فریدریش ویلهلم، براندنبورگ - پروس دومین حکومت قدرتمند ( بعد از امپراتوری اتریش ) در جغرافیای امپراتوری مقدس روم شناخته شد.
وی همچنین توانست دوک نشین پروس را از مشترک المنافع لهستان - لیتوانی، که به سبب درگیریهایش با سوئد ضعیف شده بود، بر طبق قرارداد وِلاوا سال ۱۶۵۷ میلادی جدا کند. در صلح الیوا نیز، اقتدار و استقلال دوک نشین به طورِ کامل تصویب شد و این آغاز پروس برای تبدیل شدن به یکی از ابرقدرت های اروپایی بود.