برامْس، یوهانِس (۱۸۳۳ـ۱۸۹۷)(Brahms, Johannes)
برامْس، یوهانِس
آهنگ ساز، نوازندۀ پیانو، و رهبر ارکستر آلمانی . از بزرگ ترین سازندگان موسیقی سمفونیک و ترانه است. آثار او عبارت اند از چهار سمفونی ، لیدها (ترانه ها)، کنسرتوهایی برای پیانو و ویولن ، موسیقی مجلسی ، سونات ها، و کُرال یک رکویِم آلمانی (۱۸۶۸)؛ او خود آثارش را رهبری و اجرا می کرد. در ۱۸۵۳ یوزف یوآخیم، نوازندۀ ویولن، او را به لیست و شومان معرفی کرد، و آنان از کارش حمایت کردند. برامس از ۱۸۶۸ در وین اقامت کرد. هرچند موسیقی اش به رگه ای از سیر تفکّر مکتب رمانتیک تعلّق دارد، او خود را ادامه دهندۀ سنّت کلاسیک می دانست که بتهوون به آن رسیده بود. برامس در نظر معاصران خود یک فرم گرای خشک برشمرده می شد، که نقطۀ مقابل احساساتی گری رُمانتیک واگنر بود؛ او تأثیر عمیقی بر مالر و شونبرگ گذاشت . برامس در هامبورگ به دنیا آمد. پسر یک نوازندۀ کنترباس بود، که در کودکی مقدّمات موسیقی را به او آموخت . گرچه برامس به قصد نوازندگی در ارکستر تعلیم می گرفت ، در نواختن پیانو چنان پیشرفتی از خود نشان داد که والدینش تصمیم گرفتند از او، که هنوز یازده سالش نشده بود، یک کودک نابغه بسازند. برامس اندکی بعد شروع به آهنگ سازی کرد، اما در ضمن مجبور شد برای کمک به درآمد والدینش شب ها در میخانه های ملوانان و سالن های رقص نوازندگی کند. در سال های ۱۸۴۸ـ۱۸۴۹ دو کنسرت برگزار کرد، اما نتوانست خود را از کار محنت بار نوازندگی و تدریس خلاص کند، تا ۱۸۵۳ که همراه با ادوار رِمنیی به گشت هنری رفت و با یوآخیم ، لیست ، و سایر موسیقی دانان مهم آشنا شد، به ویژه با روبرت شومان و کلارا شومان ، که علاقۀ خیلی زیادی به او پیدا کردند. در سال های ۱۸۵۷ـ۱۸۶۰، به تناوب به استخدام دربار لیپه ـ دِتمولد درمی آمد، در سمت نوازندۀ پیانو سفر می کرد، و در هامبورگ مشغول کار بود و رهبری یک کُر بانوان را برعهده داشت . در ۱۸۵۹ در هانوور کنسرتوی پیانوی اول خود را برای نخستین بار به اجرا درآورد که ، گرچه از بزرگ ترین شاهکارهای این گونه بود، از جانب مخاطبان و منتقدان با استقبال چندانی مواجه نشد. در ۱۸۶۲، برای نخستین بار به وین سفر و سال بعد در آن شهر اقامت کرد. از ۱۸۶۴ وقت خود را یکسره به آهنگ سازی اختصاص داد، مگر برای چند گشت هنری که در آن ها بیشتر آثار خودش را اجرا می کرد. در ۱۸۶۸ در برِمِن نخستین اجرای پربارترین اثر آوازی خود، یک رکویِم آلمانی، را رهبری کرد؛ یک ماه بعد موومان گرچه اکنون اندوهناک اید را به یاد مادرش به این اثر افزود. موفقیت او در آهنگ سازی طی دهۀ ۱۸۶۰ قاطعانه تثبیت شد، و در خارج از کشور شهرتی به دست آورد، اما تا ۱۸۷۶ سمفونی اول خود را به پایان نرساند. کار بر روی این اثر پانزده سال طول کشید و تحت نظر بتهوون پرورده شد، اما پس از نخستین اجرای او برامس به یقین برترین آهنگ ساز موسیقی سازیِ زمان خود شمرده شد. کمی پس از این اثر، سمفونی ملایم تری در رماژور پدید آورد. در ۱۸۷۷ دکترای افتخاری دانشگاه کیمبریج انگلستان را رد کرد، چون دلش نمی خواست شخصاً برای دریافت آن برود، اما در ۱۸۷۹ دکترایی از برسلاو، پروس ، را پذیرفت . در نخستین اجرای کنسرتوی پیانوی دوم خود (۱۸۸۱) تک نوازی کرد. در ۱۸۹۶ سرطان کبدش جدّی شد، و بالاخره به مرگ او انجامید. برامس آهنگ ساز محافظه کار بزرگ قرن ۱۹ بود. موسیقی دانان آن دوره را معمولاً جزو هواداران برامس یا واگنر، بزرگ ترین مبتکر آن دوران ، دسته بندی می کنند. با این حال ، برامس هر قدر از لحاظ ابتکار در فرم کمبود داشت، در عوض از لحاظ عمق و کمال از سرمشق های معاصر خود بسیار فراتر می رفت . ازجمله آثار اوست: کُر و ارکستر راپسودی برای کنترآلتو، کُر مردانه ، و ارکستر (۱۸۶۹)، آواز الهگان سرنوشت (۱۸۸۲). چندین سمفونی و کنسرتو قطعات آوازی مانند دوره های ترانه ماگه لونۀ زیبا اپوس ۳۳ و چهار آواز جدی برای صدای بم و پیانو.
برامْس، یوهانِس
آهنگ ساز، نوازندۀ پیانو، و رهبر ارکستر آلمانی . از بزرگ ترین سازندگان موسیقی سمفونیک و ترانه است. آثار او عبارت اند از چهار سمفونی ، لیدها (ترانه ها)، کنسرتوهایی برای پیانو و ویولن ، موسیقی مجلسی ، سونات ها، و کُرال یک رکویِم آلمانی (۱۸۶۸)؛ او خود آثارش را رهبری و اجرا می کرد. در ۱۸۵۳ یوزف یوآخیم، نوازندۀ ویولن، او را به لیست و شومان معرفی کرد، و آنان از کارش حمایت کردند. برامس از ۱۸۶۸ در وین اقامت کرد. هرچند موسیقی اش به رگه ای از سیر تفکّر مکتب رمانتیک تعلّق دارد، او خود را ادامه دهندۀ سنّت کلاسیک می دانست که بتهوون به آن رسیده بود. برامس در نظر معاصران خود یک فرم گرای خشک برشمرده می شد، که نقطۀ مقابل احساساتی گری رُمانتیک واگنر بود؛ او تأثیر عمیقی بر مالر و شونبرگ گذاشت . برامس در هامبورگ به دنیا آمد. پسر یک نوازندۀ کنترباس بود، که در کودکی مقدّمات موسیقی را به او آموخت . گرچه برامس به قصد نوازندگی در ارکستر تعلیم می گرفت ، در نواختن پیانو چنان پیشرفتی از خود نشان داد که والدینش تصمیم گرفتند از او، که هنوز یازده سالش نشده بود، یک کودک نابغه بسازند. برامس اندکی بعد شروع به آهنگ سازی کرد، اما در ضمن مجبور شد برای کمک به درآمد والدینش شب ها در میخانه های ملوانان و سالن های رقص نوازندگی کند. در سال های ۱۸۴۸ـ۱۸۴۹ دو کنسرت برگزار کرد، اما نتوانست خود را از کار محنت بار نوازندگی و تدریس خلاص کند، تا ۱۸۵۳ که همراه با ادوار رِمنیی به گشت هنری رفت و با یوآخیم ، لیست ، و سایر موسیقی دانان مهم آشنا شد، به ویژه با روبرت شومان و کلارا شومان ، که علاقۀ خیلی زیادی به او پیدا کردند. در سال های ۱۸۵۷ـ۱۸۶۰، به تناوب به استخدام دربار لیپه ـ دِتمولد درمی آمد، در سمت نوازندۀ پیانو سفر می کرد، و در هامبورگ مشغول کار بود و رهبری یک کُر بانوان را برعهده داشت . در ۱۸۵۹ در هانوور کنسرتوی پیانوی اول خود را برای نخستین بار به اجرا درآورد که ، گرچه از بزرگ ترین شاهکارهای این گونه بود، از جانب مخاطبان و منتقدان با استقبال چندانی مواجه نشد. در ۱۸۶۲، برای نخستین بار به وین سفر و سال بعد در آن شهر اقامت کرد. از ۱۸۶۴ وقت خود را یکسره به آهنگ سازی اختصاص داد، مگر برای چند گشت هنری که در آن ها بیشتر آثار خودش را اجرا می کرد. در ۱۸۶۸ در برِمِن نخستین اجرای پربارترین اثر آوازی خود، یک رکویِم آلمانی، را رهبری کرد؛ یک ماه بعد موومان گرچه اکنون اندوهناک اید را به یاد مادرش به این اثر افزود. موفقیت او در آهنگ سازی طی دهۀ ۱۸۶۰ قاطعانه تثبیت شد، و در خارج از کشور شهرتی به دست آورد، اما تا ۱۸۷۶ سمفونی اول خود را به پایان نرساند. کار بر روی این اثر پانزده سال طول کشید و تحت نظر بتهوون پرورده شد، اما پس از نخستین اجرای او برامس به یقین برترین آهنگ ساز موسیقی سازیِ زمان خود شمرده شد. کمی پس از این اثر، سمفونی ملایم تری در رماژور پدید آورد. در ۱۸۷۷ دکترای افتخاری دانشگاه کیمبریج انگلستان را رد کرد، چون دلش نمی خواست شخصاً برای دریافت آن برود، اما در ۱۸۷۹ دکترایی از برسلاو، پروس ، را پذیرفت . در نخستین اجرای کنسرتوی پیانوی دوم خود (۱۸۸۱) تک نوازی کرد. در ۱۸۹۶ سرطان کبدش جدّی شد، و بالاخره به مرگ او انجامید. برامس آهنگ ساز محافظه کار بزرگ قرن ۱۹ بود. موسیقی دانان آن دوره را معمولاً جزو هواداران برامس یا واگنر، بزرگ ترین مبتکر آن دوران ، دسته بندی می کنند. با این حال ، برامس هر قدر از لحاظ ابتکار در فرم کمبود داشت، در عوض از لحاظ عمق و کمال از سرمشق های معاصر خود بسیار فراتر می رفت . ازجمله آثار اوست: کُر و ارکستر راپسودی برای کنترآلتو، کُر مردانه ، و ارکستر (۱۸۶۹)، آواز الهگان سرنوشت (۱۸۸۲). چندین سمفونی و کنسرتو قطعات آوازی مانند دوره های ترانه ماگه لونۀ زیبا اپوس ۳۳ و چهار آواز جدی برای صدای بم و پیانو.
wikijoo: برامس،_یوهانس_(۱۸۳۳ـ۱۸۹۷)