برام استوکر ( زادهٔ ۸ نوامبر ۱۸۴۷ – درگذشتهٔ ۲۰ آوریل ۱۹۱۲ ) ( به انگلیسی: Bram Stoker ) نویسندهٔ ایرلندی و خالق رمان دراکولا است[ ۱] برام استوکر را از مهم ترین نویسندگان کلاسیک سبک وحشت می شمارند.
برام استوکر فرزند سوم خانواده ای هفت فرزندی بود. تا هفت سالگی تقریباً همه مطمئن بودند که به دلیل بیماری در سنین کودکی، هرگز قادر به راه رفتن روی پاهای خودش نخواهد بود. این بیماری و نیاز او به کمک دیگران در زندگی، تجربه ای عمیق بر افکار او گذاشت که بعدها در آثار ادبی او مشاهده شد. «خواب ابدی» و «رستاخیز مردگان»، که مفاهیم اساسی و کلیدی داستان جاودانهٔ او، دراکولا است، نتیجهٔ مستقیم تجربهٔ اوست، چراکه بیشتر عمر خود را در رختخواب گذراند. بیماری و درمان ناگهانی او از دید پزشکان چیزی جز یک معجزه نمی توانست باشد. بعد از طی کردن دوران نقاهت، او تبدیل به انسانی عادی گشت، و حتی بعداً با بازی در تیم فوتبال دانشگاه دوبلین، جایی که در آن به تحصیل تاریخ، ادبیات، ریاضیات و فیزیک در کالج ترینیتی پرداخت، یک قهرمان شد. همچنین او رئیس کالج جامعهٔ فیلسوف نیز بود و اولین نوشتهٔ او با عنوان پیروی از احساسات در نوشتن و جامعه چاپ شد و مأمور رسیدگی کالج جامعهٔ تاریخ نیز بود. او تبدیل به یک عضو مدنی شد که دورهٔ رضایت ب خشی در زندگی او نبود. به همین دلیل، کار دیگری در نقش یک روزنامه نگار و منتقد نمایش های درام در روزنامهٔ پُستِ عصر ( The Evening Mail ) پیدا کرد. علاقهٔ او به تئاتر سبب ساز آشنایی و دوستی دیرینه ای میان او و هنرپیشهٔ تئاتر، هنری ایروینگ ( Henry Irving ) شد.
استوکر در ۱۸۷۸ با فلورانس بالکوم ( Florence Balcome ) ، که قبلاً نامزد اسکار وایلد ( Oscar Wilde ) بود، ازدواج کرد. سپس به همراه همسرش ساکن لندن شد و عنوان مدیریت برنامه های تئاتر لایسیوم ( Lyceum Theater ) را برای هنری ایروینگ پذیرفت. او تا ۲۷ سال بعد در همان مقام باقی ماند. همکاری با ایروینگ برای استوکر بسیار مهم بود، چراکه باعث پذیرفته شدن او در جامعهٔ سطح بالای لندن شد و او توانست با [جیمز مک نیل ویستلر ( ویسلر ) ( James McNeil Whistler ) و سِر آرتور کونن دویل ( Sir Arthur Conan Doyle ) ملاقات کند. همچنین در دوره ای که ایروینگ در حال سفر بود، فرصت پیدا کرد تا در کنار او دور دنیا را بگردد.
او با نوشتن تعداد زیادی از رمان های احساسی و عاطفی، درآمد اضافه ای هم برای خود ایجاد کرده بود اما مشهورترین داستان او به واسطه حضور شخصیت خون آشامی به نام کنت دراکولا ( Count Dracula ) بر سر زبان ها افتاد. برام استوکر در سال ۱۸۹۰ در لندن با آرمینیوس وامبری، شرق شناس مجارستانی آشنا گشت و از طریق او با افسانه هایی دربارهٔ شاهزادهٔ اهل رومانی، «ولاد سوم دراکولا» آشنا شد. این امر، زمینهٔ نوشتن کتاب داستان دراکولا به قلم برام استوکر گشت که در سال ۱۸۹۷ منتشر شد. قبل از شروع به نگارش این داستان، استوکر هشت سال را صرف تحقیق و بررسی در فرهنگ های اروپا و خواندن افسانه های مربوط به خون آشامان کرده بود. دراکولا یک نوشتهٔ رساله ای ( epistolary novel ) است که به صورت خاطرات ثبت شده، تلگراف ها، و نامه های ارسال شده بین افراد نگاشته شده است. دراکولا پایه و زیربنای بسیاری از فیلم ها و نمایش های اجراشده است. دو نمونه از آنها که بیشترین نزدیکی را با متن مادر و اصلی داشتند، عبارتند از نوسفراتو ( Nosferatu ) در ۱۹۲۲ و دراکولای برام استوکر در ۱۹۹۲. نوسفراتو زمانی ساخته شد که بیوهٔ استوکر هنوز زنده بود و سازندگان فیلم به خاطر قانون حق چاپ، مجبور به تغییر دادن اسامی شخصیت ها و مکان ها شدند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبرام استوکر فرزند سوم خانواده ای هفت فرزندی بود. تا هفت سالگی تقریباً همه مطمئن بودند که به دلیل بیماری در سنین کودکی، هرگز قادر به راه رفتن روی پاهای خودش نخواهد بود. این بیماری و نیاز او به کمک دیگران در زندگی، تجربه ای عمیق بر افکار او گذاشت که بعدها در آثار ادبی او مشاهده شد. «خواب ابدی» و «رستاخیز مردگان»، که مفاهیم اساسی و کلیدی داستان جاودانهٔ او، دراکولا است، نتیجهٔ مستقیم تجربهٔ اوست، چراکه بیشتر عمر خود را در رختخواب گذراند. بیماری و درمان ناگهانی او از دید پزشکان چیزی جز یک معجزه نمی توانست باشد. بعد از طی کردن دوران نقاهت، او تبدیل به انسانی عادی گشت، و حتی بعداً با بازی در تیم فوتبال دانشگاه دوبلین، جایی که در آن به تحصیل تاریخ، ادبیات، ریاضیات و فیزیک در کالج ترینیتی پرداخت، یک قهرمان شد. همچنین او رئیس کالج جامعهٔ فیلسوف نیز بود و اولین نوشتهٔ او با عنوان پیروی از احساسات در نوشتن و جامعه چاپ شد و مأمور رسیدگی کالج جامعهٔ تاریخ نیز بود. او تبدیل به یک عضو مدنی شد که دورهٔ رضایت ب خشی در زندگی او نبود. به همین دلیل، کار دیگری در نقش یک روزنامه نگار و منتقد نمایش های درام در روزنامهٔ پُستِ عصر ( The Evening Mail ) پیدا کرد. علاقهٔ او به تئاتر سبب ساز آشنایی و دوستی دیرینه ای میان او و هنرپیشهٔ تئاتر، هنری ایروینگ ( Henry Irving ) شد.
استوکر در ۱۸۷۸ با فلورانس بالکوم ( Florence Balcome ) ، که قبلاً نامزد اسکار وایلد ( Oscar Wilde ) بود، ازدواج کرد. سپس به همراه همسرش ساکن لندن شد و عنوان مدیریت برنامه های تئاتر لایسیوم ( Lyceum Theater ) را برای هنری ایروینگ پذیرفت. او تا ۲۷ سال بعد در همان مقام باقی ماند. همکاری با ایروینگ برای استوکر بسیار مهم بود، چراکه باعث پذیرفته شدن او در جامعهٔ سطح بالای لندن شد و او توانست با [جیمز مک نیل ویستلر ( ویسلر ) ( James McNeil Whistler ) و سِر آرتور کونن دویل ( Sir Arthur Conan Doyle ) ملاقات کند. همچنین در دوره ای که ایروینگ در حال سفر بود، فرصت پیدا کرد تا در کنار او دور دنیا را بگردد.
او با نوشتن تعداد زیادی از رمان های احساسی و عاطفی، درآمد اضافه ای هم برای خود ایجاد کرده بود اما مشهورترین داستان او به واسطه حضور شخصیت خون آشامی به نام کنت دراکولا ( Count Dracula ) بر سر زبان ها افتاد. برام استوکر در سال ۱۸۹۰ در لندن با آرمینیوس وامبری، شرق شناس مجارستانی آشنا گشت و از طریق او با افسانه هایی دربارهٔ شاهزادهٔ اهل رومانی، «ولاد سوم دراکولا» آشنا شد. این امر، زمینهٔ نوشتن کتاب داستان دراکولا به قلم برام استوکر گشت که در سال ۱۸۹۷ منتشر شد. قبل از شروع به نگارش این داستان، استوکر هشت سال را صرف تحقیق و بررسی در فرهنگ های اروپا و خواندن افسانه های مربوط به خون آشامان کرده بود. دراکولا یک نوشتهٔ رساله ای ( epistolary novel ) است که به صورت خاطرات ثبت شده، تلگراف ها، و نامه های ارسال شده بین افراد نگاشته شده است. دراکولا پایه و زیربنای بسیاری از فیلم ها و نمایش های اجراشده است. دو نمونه از آنها که بیشترین نزدیکی را با متن مادر و اصلی داشتند، عبارتند از نوسفراتو ( Nosferatu ) در ۱۹۲۲ و دراکولای برام استوکر در ۱۹۹۲. نوسفراتو زمانی ساخته شد که بیوهٔ استوکر هنوز زنده بود و سازندگان فیلم به خاطر قانون حق چاپ، مجبور به تغییر دادن اسامی شخصیت ها و مکان ها شدند.
wiki: برام استوکر