بَرازنده، عبدالحسین (اصفهان ۱۲۷۲ـ ۱۳۵۰ش)
بَرازنده، عبدالحسین
نوازندۀ تار، نواساز، و مدرّس موسیقی ایرانی. نواختن تار را نزد درویش خان در تهران آموخت و یافته های استادان اصفهان را نیز در اجرا و ساخت آثار خود به کار گرفت. شهرت او به سبب خلّاقیت بسیار و ساخت آثار ماندگار در قالب آهنگ ترانه (موسیقی با کلام) است و در نوازندگی شهرت چندانی ندارد. مشهورترین آثار او را جلال تاج اصفهانی در سال های ۱۳۰۳ تا ۱۳۱۶ در صفحات گرامافون و علیرضا افتخاری در سال های ۱۳۶۰ تا ۱۳۷۰ به صورت آلبوم هایی، اجرا و ضبط کرده اند و برگزیدۀ آثار او نیز به کوشش فرزندش، جمشید برازنده، در آلبوم هایی با صدای علیرضا افتخاری ضبط شده است.
بَرازنده، عبدالحسین
نوازندۀ تار، نواساز، و مدرّس موسیقی ایرانی. نواختن تار را نزد درویش خان در تهران آموخت و یافته های استادان اصفهان را نیز در اجرا و ساخت آثار خود به کار گرفت. شهرت او به سبب خلّاقیت بسیار و ساخت آثار ماندگار در قالب آهنگ ترانه (موسیقی با کلام) است و در نوازندگی شهرت چندانی ندارد. مشهورترین آثار او را جلال تاج اصفهانی در سال های ۱۳۰۳ تا ۱۳۱۶ در صفحات گرامافون و علیرضا افتخاری در سال های ۱۳۶۰ تا ۱۳۷۰ به صورت آلبوم هایی، اجرا و ضبط کرده اند و برگزیدۀ آثار او نیز به کوشش فرزندش، جمشید برازنده، در آلبوم هایی با صدای علیرضا افتخاری ضبط شده است.