واژه برادران سید در اشاره به سید عبدالله خان و سید حسین علی خان اطلاق می شود که در دوران زوال امپراتوری گورکانیان مُغُل دو تن از اشراف قدرتمند بودند.
آنها مسلمانان هندی متعلق به طایفه سادات برها از دودمان برها بودند که ادعا می کردند سید هستند. ادعای آنها به طور کلی پذیرفته نشد و گفته می شود که آنها از نوادگان دهقانانی بودند که از پنجاب به بخش شرقی ناحیه مظفرنگر مهاجرت کردند. به گفته مورخ آمریکایی ریچارد ام. ایتون، آنها «به اندازه جت ها، راجپوت ها یا ماراتاها بومی هند بودند. »
... [مشاهده متن کامل]
برادران سید پس از مرگ اورنگ زیب در دربار مغول نفوذ زیادی پیدا کردند و زمانی که در طول هرج و مرج پس از مرگ امپراتور اورنگ زیب در سال ۱۷۰۷ میلادی، شروع به خلع قدرت از امپراتور کردند، بالفعل حاکمان امپراتوری شدند.
برادران سید با تسلیم مهاراجه آجیت سینگ، اقتدار گورکانی را به اجمیر در راجستان بازگرداندند، و چورامان، رهبر جت ها، نیز در یک صلح مذاکره با برادران سید، قدرت گورکانیان مغل را پذیرفت. در طول حکومت آنها، باندا سینگ بهادر شورشی سیک نیز دستگیر و اعدام شد. سیدها به استخدام سربازانی می پرداختند که تنها تعداد بسیار کمی از آنها سید یا ساکن برها یا غیرمسلمان نبودند.
بهادر شاه اول در سال ۱۷۱۲ درگذشت و جانشین او جهاندار شاه به دستور برادران سید کشته شد. در سال ۱۷۱۳، برادرزاده جهاندار، فرخ سیر ( ح. ۱۷۱۳–۱۷۱۹ ) با کمک برادران سید، امپراتور شد. سلطنت او نشان دهنده برتری برادران سید بود که قدرت دولتی را در انحصار خود درآوردند و امپراتور را به یک مُهره نمایشی تقلیل دادند. برادران توطئه کردند تا نظام الملک را به دکن، دور از دربار بفرستند تا از نفوذ او بکاهند. در سال ۱۷۱۹، برادران فرخسیر را کور، خلع و نهایتاً به قتل رساندند. سپس ترتیبی دادند که پسر عموی او، رفیع الدرجات، فرمانروای بعدی در فوریه ۱۷۱۹ به سلطنت برسد. هنگامی که رفیع الدرجات در ماه ژوئن بر اثر بیماری ریوی درگذشت، برادر بزرگترش، رفیع الدوله ( شاه جهان دوم ) را حاکم کردند. پس از آن که رفیع الدوله نیز در سپتامبر ۱۷۱۹ بر اثر بیماری ریوی درگذشت، محمد شاه ( حک ۱۷۱۹–۱۷۴۸ ) در سن هفده سالگی با کمک برادران سید تا سال ۱۷۲۰ بر تخت سلطنت نشست.
محمدشاه برای بازپس گیری حکومت خود، با کمک نظام الملک آصف جاه ترتیب کشتن برادران سید را داد. سید حسین علی خان در سال ۱۷۲۰ در فاتح پور سیکری به قتل رسید و سید حسنعلی خان برها در سال ۱۷۲۲ به طرز مرگباری مسموم شد.
آنها مسلمانان هندی متعلق به طایفه سادات برها از دودمان برها بودند که ادعا می کردند سید هستند. ادعای آنها به طور کلی پذیرفته نشد و گفته می شود که آنها از نوادگان دهقانانی بودند که از پنجاب به بخش شرقی ناحیه مظفرنگر مهاجرت کردند. به گفته مورخ آمریکایی ریچارد ام. ایتون، آنها «به اندازه جت ها، راجپوت ها یا ماراتاها بومی هند بودند. »
... [مشاهده متن کامل]
برادران سید پس از مرگ اورنگ زیب در دربار مغول نفوذ زیادی پیدا کردند و زمانی که در طول هرج و مرج پس از مرگ امپراتور اورنگ زیب در سال ۱۷۰۷ میلادی، شروع به خلع قدرت از امپراتور کردند، بالفعل حاکمان امپراتوری شدند.
برادران سید با تسلیم مهاراجه آجیت سینگ، اقتدار گورکانی را به اجمیر در راجستان بازگرداندند، و چورامان، رهبر جت ها، نیز در یک صلح مذاکره با برادران سید، قدرت گورکانیان مغل را پذیرفت. در طول حکومت آنها، باندا سینگ بهادر شورشی سیک نیز دستگیر و اعدام شد. سیدها به استخدام سربازانی می پرداختند که تنها تعداد بسیار کمی از آنها سید یا ساکن برها یا غیرمسلمان نبودند.
بهادر شاه اول در سال ۱۷۱۲ درگذشت و جانشین او جهاندار شاه به دستور برادران سید کشته شد. در سال ۱۷۱۳، برادرزاده جهاندار، فرخ سیر ( ح. ۱۷۱۳–۱۷۱۹ ) با کمک برادران سید، امپراتور شد. سلطنت او نشان دهنده برتری برادران سید بود که قدرت دولتی را در انحصار خود درآوردند و امپراتور را به یک مُهره نمایشی تقلیل دادند. برادران توطئه کردند تا نظام الملک را به دکن، دور از دربار بفرستند تا از نفوذ او بکاهند. در سال ۱۷۱۹، برادران فرخسیر را کور، خلع و نهایتاً به قتل رساندند. سپس ترتیبی دادند که پسر عموی او، رفیع الدرجات، فرمانروای بعدی در فوریه ۱۷۱۹ به سلطنت برسد. هنگامی که رفیع الدرجات در ماه ژوئن بر اثر بیماری ریوی درگذشت، برادر بزرگترش، رفیع الدوله ( شاه جهان دوم ) را حاکم کردند. پس از آن که رفیع الدوله نیز در سپتامبر ۱۷۱۹ بر اثر بیماری ریوی درگذشت، محمد شاه ( حک ۱۷۱۹–۱۷۴۸ ) در سن هفده سالگی با کمک برادران سید تا سال ۱۷۲۰ بر تخت سلطنت نشست.
محمدشاه برای بازپس گیری حکومت خود، با کمک نظام الملک آصف جاه ترتیب کشتن برادران سید را داد. سید حسین علی خان در سال ۱۷۲۰ در فاتح پور سیکری به قتل رسید و سید حسنعلی خان برها در سال ۱۷۲۲ به طرز مرگباری مسموم شد.
