( بُر و گُش ) ( تم ) ؛ اتمام و آغاز؛ بریدن و گشودن؛ توانایی انجام کار. مثلاً بُر و گُش داشتِن یعنی توانایی اقدامات مقتضی، دیپلماسی؛ صحبت های بموقع و نیک داشتن جهت فیصله مسایل
