بر و بیابان

لغت نامه دهخدا

بر و بیابان. [ ب َرْ رُ ] ( ترکیب عطفی ، اِ مرکب ) دشت و صحرا. در تداول عامه ، بر بیابان.

پیشنهاد کاربران

بر : ر که ( شیطان. جن ) مخلوقات ب ( حضرت آدم ) است و جایگاهش در بیابان است بالاخص که خاکش سرخ رنگ باشد. باتشکر. علیورا
بر یعنی ر ، یه ، ب
اگر آ که ابتدای الفباست خدا باشد
ب ، حضرت آدم است و
ر ، شیطان است
ر یه ب یعنی ر ، آفریده ب ، ( حضرت آدم است ) و جای و خانه اش در بیابان است مخصوصا بیابانی که خاکش سرخ رنگ باشد. بهمین خاطرست که بیابان با ( بر ) می آید
باتشکر alivera. physics@gmail. com

بپرس