مگر زو برآساید این بوم و بر
بفّر تو ای مرد پیروزگر.
فردوسی.
اگر پیل تن را بچنگ آوری زمانه برآساید از داوری.
فردوسی.
چو آراید او تاج و تخت مهان برآساید از رنج و سختی جهان.
فردوسی.
لختی از رنج ره برآسایم چون رسد حکم شاه بازآیم.
نظامی.
چو زین گرمی برآسائیم یک چندمرا شکر مبارک شاه را قند.
نظامی.
چو گرگان پسندند برهم گزندبرآساید اندر میان گوسفند.
سعدی.
روان تشنه برآساید از کنار فرات مرا فرات ز سر برگذشت و تشنه ترم.
سعدی.
گر آوازم دهی من مرده در گوربرآساید روان دردمندم.
سعدی.
شراب تلخ میخواهم که مردافکن بود زورش که تا یک دم برآسایم ز دنیا و شر و شورش.
حافظ.
رجوع به آساییدن و آسودن و برآسودن شود.