بر ارنده

لغت نامه دهخدا

( برآرنده ) برآرنده. [ ب َ رَ دَ / دِ ] ( نف مرکب ) برآورنده. بناکننده. آفریننده :
برآرنده ماه وکیوان و هور
نگارنده فرّ و دیهیم و زور.
فردوسی.
چنین گفت کای برتر از جان پاک
برآرنده آتش و بادو خاک.
فردوسی.
برآرنده گردگردان سپهر
همو پروراننده ماه و مهر.
عنصری.
ای برآرنده سپهر بلند
انجم افروز و انجمن پیوند.
نظامی.
برآرنده سقف این بارگاه
نگارنده نقش این کارگاه.
نظامی.
|| بیرون آورنده. || برکشنده. ترقی دهنده. برآورنده. رجوع به برآوریدن شود.

فرهنگ فارسی

( بر آرنده ) بر آوزنده بنا کننده .

پیشنهاد کاربران

بپرس