( بذیئة ) بذیئة. [ ب َ ءَ ] ( ع ص ) مؤنث بذی . زن بد و زشت گفتار. ( ناظم الاطباء ) ( از معجم متن اللغة ). مؤنث بَذّی. زن ناسزاگوی. ( از ذیل اقرب الموارد ). || ارض بذیئة؛ زمین بی چراگاه. ( از ذیل اقرب الموارد ). رجوع به بذی شود.
