بدیع الزمان نامه

بَدیع الزَمان نامه
از سراینده ای ناشناس، در قرن ۱۱ق، مثنوی ای عشقی رزمی. این مثنوی در بحر متقارب سروده شده و گویا سراینده آن را در ۱۰۰۷ق، که ۷۰ سال داشت، به پایان رسانید. از آن جا که در ابیاتی در پایان کتاب، وعدۀ جلد دوم آن داده شده، پس آنچه در دست است بخش یا جلد نخست کتاب است. این مثنوی داستان شاهزاده ای به نام بدیع الزمان است که به جنگ کفار در هند و چین و زنگبار می رود؛ آنان را مسلمان و شیعه و بتخانه هایشان را ویران می کند و به جای آن مسجد می سازد. در چین گرفتار عشق قمرچهر، دختر فغفور چین، می شود و سرانجام با کوشش های یارانش رهایی می یابد. روی هم رفته، این مثنوی ویژگی های بسیاری از داستان های عامیانۀ زمان صفویه را دارد و بی آن که نسخۀ منثوری از آن وجود داشته باشد، به نظم سروده شده و سراینده در میان روایت های داستان، ساقی نامه های کوتاهی نیز در آن آورده است. تنها نسخۀ شناختۀ این مثنوی در کتابخانۀ ملک نگهداری می شود.