بدیع الزمان ترکوسگزی

[ویکی فقه] بَدیع ُ الدّین ، یا بدیع الزمان ترکوسگزی ، از شاعران پارسی گوی سده های ۶ و ۷ق /۱۲ و ۱۳م ، منسوب به ترکو (ترقو)، حصاری در سیستان بوده است.
ظاهراً وی «بدیع » تخلص می کرده است و او را بدیع ترکو و بدیعی سیستانی نیز نامیده اند. در تذکره های از او کمتر سخن به میان آمده ، و بیش تر به نقل سروده های او پرداخته شده است . تقی الدین کاشی ، ۳ قصیده مهم از وی نقل کرده که از خلال آنها اطلاعاتی درباره برخی از ممدوحان و دوره زندگی این شاعر به دست می آید. یکی از آن ممدوحان ، تاج الدین ابوالمکارم است که در اواخر سده ۶ و اوایل سده ۷ق حاکم مکران بوده است .
همراهی سراج الدین
بدیع الدین ۶ سال به همراه سراج الدین سگزی شاعر، در دستگاه این حاکم در مکران به سر می برده است . به نظر می رسد وی ارتباط نزدیکی با سراج الدین داشته است ، زیرا نه تنها از او به نیکی یاد می کند، بلکه بسیاری از سروده های این دو دارای مضامین مشترک است .
مدح یمین الدوله
از دیگر ممدوحان بدیع الدین ، یکی از حاکمان سلسله نیمروزیان به نام یمین الدوله بهرام شاه غازی ، و گویا ششمین حاکم از این سلسله است . وی از ۶۱۲ تا ۶۱۸ق /۱۲۱۵-۱۲۲۱م ، بر سیستان حکومت می کرد و در این مدت ، بدیع الدین در دستگاه او به سر می برد. بدیع الدین مدتی نیز در ماوراءالنهر می زیست و حاکم جُند، عمادالدین تگین را مدح می گفت .
اشعار بدیع الزمان
...