بدی بخل

[ویکی فقه] بدی بخل (قرآن). بخل عبارت است از خودداری صاحب نعمت، از انفاق آنچه خداوند به وی ارزانی داشته در جایی که انفاق، محبوب و مطلوب است. بخل ورزی در نزد خداوند، شر و نکوهیده است.
خداوند در برخی آیات قرآن، از جمله در سوره آل عمران، بخل ورزی را امری شر و نکوهیده در نزد خداوند شناسانده است:ولایحسبن الذین یبخلون بمآ ءاتلـهم الله من فضله هو خیرا لهم بل هو شر لهم سیطوقون ما بخلوا به یوم القیـمة ولله میرث السمـوت والارض والله بما تعملون خبیر. «کسانی که بخل می ورزند، و آنچه را خدا از فضل خویش به آنان داده، انفاق نمی کنند، گمان نکنند این کار به سود آنها است؛ بلکه برای آنها شر است؛ بزودی در روز قیامت، آنچه را نسبت به آن بخل ورزیدند، همانند طوقی به گردنشان می افکنند. و میراث آسمانها و زمین، از آن خداست؛ و خداوند، از آنچه انجام می دهید، آگاه است».