بدوی گری

بَدْوی گری (primitivism)
هنر بدوی، در وسیع ترین مفهوم، به هنر جوامع جدا از تمدن های بزرگ غربی و شرقی اطلاق می شود. این «غیریت» در تمدن غرب اغلب به زیان جامعۀ غیرخودی تفسیر شده، و جامعۀ مزبور «بدْوی» شناخته شده است. تصورِ نادرست بدْوی انگاشتن هنر این جوامع، در این باور مبتنی است که تمدن غرب از مرحلۀ «بدْوی» عبور کرده است، مرحله ای که برخی جوامع غیراروپایی همچنان در آن به سر می برند. هنر امریکایی پیشاکلمبی، از جمله مصداق های هنر بدوی است، هرچند که بخش بزرگی از آن به وسیلۀ انسان های بسیار فرهیخته ساخته شده است. اصطلاح «بدْوی گری» به مفهوم خاص در هنر مدرن، به تأثیرگذاری هنر بومیان افریقایی، اقیانوسیه، امریکایی، و هنر عامۀ غربی بر نقاشان مدرن، همچون کیرشنر، پیکاسو، گوگن، و جز این ها اطلاق می شود. نیز به آثار هنرمندانی گفته می شود که از شیوه ای ساده، و فارغ از دایرۀ عرف غالب، همچون رعایت ژرفانمایی (پرسپکتیو)، ساختار روایی، یا قراردادهای تصویری پیروی می کنند؛ هانری روسو، اکسپرسیونیستهای آلمانی، و بعضی اصحاب هنر عامیانه از آن جمله اند. این اصطلاح، زمانی در مورد نقاشی های ماقبل رنسانس، به ویژه نقاشی های ایتالیایی و هلندی نیز به کار می رفت، ازجمله آثار برادران وان آیک و روخیر وان در وِیدن. لیکن این کاربرد اکنون بسیار محدود شده است.