بدوانی عبدالقادر بن ملوکشاه

[ویکی نور] عبدالقادر بن ملوک شاه بن حامد بداؤنی، از دانشمندان و مورخان مشهور دوره ی اکبر شاه(963ق) پادشاه تیموریان یا گورکانیان هند بود. در سال 947ق در بداؤن، زادگاه نظام الدین اولیاء به دنیا آمد. نزد استادانی؛ چون شیخ حاتم سنبهتی، سید محمد مکی، شیخ سعدالله نحوی، قاضی ابوالمعالی تحصیل کرد. در سال 969ق به طریقت شیخ مبار ناگوری، پدر ابوالفضل و فیضی فیاضی درآمد.
مؤلف در ذکر تلمذش نزد حاتم سنبلی چنین ذکر می کند: «فقیر چون در سنه ی 960ق به سن دوازده سالگی در صحبت والد ماجد به ملازمت شیخ در سنبل رسیده قصیده ی برده را در خانقاه ایشان یاد گرفته، اجازت حاصل کرد و از کتاب کنز فقه حنفی نیز سبقی چند تیمنا و تبرکا خواند».
وی در دانش های رایج زمان خود از قبیل تاریخ، حدیث فقه، تفسیر، نجوم، موسیقی، منطق و شعر مهارت هایی کسب کرد. در سال 982ق به دربار اکبر پیوست و مورد توجه پادشاه تیموری هند قرار گرفت. منصب امامت دریافت کرد و در سال 987ق به سمت منشی تعیین شد و منصب هزاری یافت و مامور ترجمه کتاب هایی از زبان سنسکریت به فارسی و تألیف کتاب های دیگر شد.
در سال 987ق کتاب الاحادیث را که ترجمه ی احادیث نبوی است، به پایان رسانید، سپس مامور اتمام تاریخ الفی شد. کتاب سنگ های سن بتسیی را از زبان سنسکریت به نام خوافزا به فارسی برگرداند. مهابهارات را به نام رزم نامه در 990ق به فارسی ترجمه کرد. راماین را در سال 992ق به دستور اکبر از سنسکریت به فارسی درآورد و سال 997ق به پایان رساند و تاریخ کشمیر تألیف راجه ترنگینی را ترجمه کرد. معجم الیدان یاقوت حموی هم به قلم او به فارسی ترجمه شده است.