بدن فلکی

اعتقاد به گونه ای پیکرۀ نامرئی و فراسوی تن مادی یا جسم طبیعی انسان، در برخی نظام های شبه دینی جدید. در باور معتقدان به این تفکرات، تن فلکی که با رشته ای اثیری به تن طبیعی آدمی متصل است، در خواب، یا بیهوشی یا بیماری های سخت و تب شدید و نیز به هنگام مرگ از این تن جدا می شود. اگر این جدایی دایمی باشد، انسان می میرد، اما اگر موقت باشد، و بدن فلکی به جسم مادی انسان بازگردد، خروج فلکی حادث شده است. نظریۀ خروج فلکی، مدعی است که افرادی نادر با استعدادهای خاص می توانند به ارادۀ خود بدن فلکی خویش را از خود جدا کنند و بعداً عودت دهند، و نیز توضیح دهندۀ ادعاهای اشخاصی است که اشیاء نامرئی را می بینند. این اعتقادات را می توان دنبالۀ باورهای ادیان کهن همچون دین های بابلی یا مکزیکی شمرد که به نفوس یا ارواح فلکی مرتبط با اجرام آسمانی معتقد بودند و این اجرام را سبب حرکات آن ها در آسمان و تأثیرگذاری اجرام در زندگی بشر می پنداشتند.