بدلیسی عمار بن محمد

[ویکی نور] ابویاسر عمار بن یاسر بن مطر بن سحاب، عارف سده 6ق / 12م، مشهور به عمار یاسر بدلیسی و ملقب به ضیاء الدین است. تاریخ ولادت و زادگاه او مشخص نیست، اما با توجه به نسبت «بدلیسی»، به احتمال در بدلیس زاده شده است.
عمار یاسر از شاگردان و تربیت یافتگان شیخ ابونجیب ضیاء الدین سهروردی (د 563ق / 1168م) بود. او پس از طی مراحل سیر و سلوک نزد ابونجیب، از خلفای او شد، تا آنجا که در نیمه دوم سده 6ق در شمار مشایخ بزرگ به حساب می آمد. نجم الدین کبری (د 618ق / 1221م)، عارف بزرگ و بنیان گذار طریقه کبرویه، از جمله مریدان او بود که پس از بهره جستن از بابافرج تبریزی، جهت تکمیل و کسب بیشتر معرفت به خدمت عمار یاسر بدلیسی رسید، به سلک ارادتمندان او درآمد و از او خرقه تبرک دریافت کرد. نجم الدین کبری در کتاب «فوائح الجمال» از او به بزرگی یاد کرده است.
جامی، بدلیسی را بسیار ستوده و در وصف او گفته است: «در تکمیل ناقصان و تربیت مریدان و کشف وقایع ایشان، کمال تمام داشته است» و نیز محمد نوربخش او را ولی مرشد، عالم به علوم ظاهر و باطن و یکی از اولیای زمان خودش خوانده است.
شیخ عمار یاسر، در بدلیس وفات یافت و در همان جا نیز به خاک سپرده شد. سال وفات او را به اختلاف 582ق و نیز بین سال های 590 تا 604ق دانسته اند.
بدلیسی، نظریه خاص و جدیدی در تصوف ارائه نکرد و تنها به نشر و تعلیم سنت رایج صوفیه پرداخت.
نجم الدین کبری به نقل از استادش آورده است: «هرگاه وارد خلوت شدی به یک اربعین تنها اکتفا مکن، بلکه با خود بگو که پس از انجام اربعین هم از خلوت بیرون نخواهم رفت» و پس از آن گفت: «آنچه ایراد شد نکته دقیقی است که جز آنها که به سرحد کمال و بلوغ رسیده اند، دیگران متوجه آن نمی باشند».