بدعه

لغت نامه دهخدا

بدعه. [ ب ِ ع َ ] ( ع اِ ) بدعت. بدعة :
بقمع کردن فرعون بدعه موسی وار
قلم در آن ید بیضاش مار می سازد.
خاقانی.
نوبتی ِ بدعه را قهر تو برّد طناب
صیرفی ِ شرع را قدر تو زیبد امین.
خاقانی.
و رجوع به بدعة و بدعت شود.

فرهنگ فارسی

هر آنچه اختراع شود نه بر مثالی که قب بوده باشد نو آورد .

پیشنهاد کاربران

بپرس